Een paar keer per week denk ik, 'Jaaa, daar schrijf ik een verhaaltje over...' en dan gewoon niet doen. Maf toch (of toch niet). Er valt namelijk zo veel te vertellen. Ik kan een boek schrijven, of drie. Maar ja, ook dat roeptoeter ik al een paar jaar haha. Naja, wie weet hè. Is het me ooit gegund - of gun ik het mezelf - om dat te doen.
En zo, tegen het einde van het jaar, ga ik ook niet al die verhalen ineens wél vertellen. Althans, niet hier. Zou ik dat wel doen, wordt dit blog simpelweg te lang. Maar goed, gisteren 40, vandaag nog 39 dagen tot en met 31 december en dus Advent. Heerlijk hoor, ik houd van rituelen en tradities.
Dus, ach ja, vandaag gewoon een klein verhaaltje over iets dat afgelopen week op mijn pad kwam. Het principe kende ik, alleen nu had het ineens ook een naam én gezicht. Een traditie die overwaaide uit het hoge Noorden (Scandinavië): Wichtelen met Bjarne het wichelmannetje. In het kort komt het erop neer dat je voor een beetje licht en warmte zorgt in je omgeving door bijv. een kleine attentie, in welke vorm dan ook, zonder dat de ander weet dat jij het gedaan hebt. Nou, volgens mij kunnen we daar in deze rare tijden allemaal wel iets van gebruiken.
Wichtelen dus, een tijdloze traditie van vriendelijkheid. Daar zeg ik in ieder geval volmondig 'Ja' tegen. En laat nu die donkere dagen voor Kerst maar komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten