‘Zodra
het kan, kom ik naar je toe en wandelen we de route samen...' Ze beloofde het (zichzelf)
ruim 2 jaar geleden.
En onlangs was die dag er; op de kop af was ze 2 jaar schoon en wandelden we
samen mijn toen bijna dagelijkse, vroege 'rondje dijk'.
We pauzeerden op het bankje. Voor we het wisten, waren we bijna 2 uur en vele
herinneringen verder. Een lach, af en toe een traan en ineens merkten we dat we
het koud hadden en schrokken we van de tijd.
Ruim 2 jaar geleden alweer. Tja, je moest wat hè in die tijd.
De foto's zijn me dierbaar. De geluidsopnames van de meest prachtige
vogelconcerten stuurde ik dan naar haar, omlijst met een compilatie van al het
moois dat ik had mogen aanschouwen. Gewoon, om haar een goede dag te wensen.
Een dag dichterbij naar huis gaan, naar herstel, naar samen wandelen…
5 opmerkingen:
De berichtjes die jij haar stuurde waren vol liefde en gaven hoop, op de momenten de momenten dat ze dat het meest nodig had. Zo mooi, zo puur. Ik ben zo dankbaar dat jij er altijd was! 🍀❤️
🍀❤️
Dat zijn de mooiste wandelingen! 🤍
Precies dat Gwennie :-)
Ik kan beamen hoe fijn het is, mensen die op die momenten aan je denken.
Ook na het herstel, zomaar nog een kaartje een app op je telefoon.
Samen wandelen schrijf je, hoe heerlijk dan.
Een reactie posten