Lichtpuntje

 

Ik meld me netjes bij de balie dit keer omdat er een ruimte voor me is gereserveerd. Mijn naam en vrijwillige functie doen bij de baliedame geen lichtje ontbranden en het duurt dan ook even voor ook zij de reservering ziet op het inmiddels door haar naar mij gekeerde beeldscherm. Ik bedank haar met mijn meeste vriendelijke glimlach.

Als ik me omdraai, kijk ik in een paar lachende ogen; ze kon alles van een afstandje volgen...

Het gesprek is vertrouwd, alsof er niet bijna vier jaar tussen zit; de intake bij hen thuis voor een maatje voor haar vader. Drie maanden geleden is hij overleden. En ik zie het verdriet in haar ogen als ze vertelt hoe het was en hoe het nu is met haar moeder; zij kreeg kort daarvoor eveneens de diagnose Alzheimer… en ‘hoe geweldig zou het zijn als je ook voor haar een lichtpuntje kunnen verzorgen…’

PS: ben er nog even stil van...