Alsof we in het buitenland liepen, zo voelde het bij tijd en wijle gisteren. Echt weer een cadeautje; samen een nieuwe wandelroute ontdekken tijdens zonsopgang. Vroeg uit de veren, wandelstappers aan en gaan. En ook voor vanochtend hadden we plannen, zelfs samen met de buurtjes (die van onze carpoortborrels). Even lekker vroeg naar buiten. Zij de koffie en zelfgemaakte brownies en wij de thee en verse krentenbollen mee. Een appje gisterenavond gooide echter roet in dat plan, er waren waarschuwingen van gladheid en weer een code geel. Ach, volgende keer beter zeiden we. Binnenkort vast wel weer een andere mogelijkheid om gezellig samen op 1,5 meter te wandelen. In ieder geval geen reden voor ons om niet te gaan.
Vertrouwend om mijn biologische klok was ik ook vanmorgen uiteraard weer vroeg en op tijd wakker... en lieten loeiende sirenes in de buurt van zich horen. Een korte blik van verstandhouding was voldoende; het besluit om niet te gaan snel genomen. Niet getreurd, er komen nog genoeg andere mogelijkheden, nieuwe routes, prachtige zonsopgangen, fantastische luchten en dus heerlijke wandelingen. En toch hè, heel stiekem baalde ik wel een beetje en kriebelt het als ik naar buiten kijk en de rijp op de daken zie schitteren tegen inmiddels meer en meer blauwe stukken lucht. Ik twijfel. Zal ik wel of zal ik niet? Of zal ik gewoon op mijn gemak binnen aan de slag gaan, ook niet onbelangrijk. Een opgeruimd hoofd geeft immers ook een opgeruimd hoofd.
O ja, we hebben nieuwe buren. Volgens mijn 'carportbuurvrouw' met een ruwharige teckel; ze had mijn nieuw buurvrouw zien lopen laatst. Ik had al eens gezegd dat dat me vreemd leek. Had ook nog geen geblaf waargenomen sinds ze er wonen, nu een week of vier. Schaterlachend appte ik haar gisteren dat ik haar vergissing wel begreep toen ik de nieuwe buurvrouw dus langs zag lopen met hondenriem in haar hand met aan het uiteinde een langharig poezenbeest. En nu snapte ik ook waar ik de afgelopen weken fascinerend naar heb staan te kijken; een dik wit touw tussen de schuur en hun huis met daaraan weer een verticaal riempje, wat zo af en toe enorm heen en weer aan het gaan was. Zo kun je dus ook je katten buiten laten.
Afijn, ik ben eruit hoor. Mijn lief - inmiddels ook wakker - zet koffie (dé lekkerste met vers gemalen bonen) en kookt een eitje. Ik maak het ontbijt (af) en heel relaxed starten we onze zondag. Eerst de kranten doornemen terwijl klassieke klanken zachtjes door het huis klinken. Daarna nog even een beetje stofzuigen en dweilen. Misschien nog een wasje in de wasmachine en alsnog een iets kortere wandeling langs het kanaal net voor of na de luch. In ieder geval nadat we alles in gereedheid hebben gebracht, want dan zijn we er pas echt meer dan klaar voor!
Waarvoor? Tja, dat blijft nog heel even een verrassing. Ik moet tenslotte nog wel iets bewaren om over te schrijven zo nu en dan nietwaar...
12 opmerkingen:
Bijzonder om zo je katten uit te laten. We laten hier Suske af en toe uit, maar hij snapt het eigenlijk nog niet zo goed dat lopen aan een lijntje. we hadden er ongetwijfeld eerder mee moeten beginnen.
Een verrassing? Spannnd.
Wel fijn dat hij het wil...de meeste katten willen inderdaad op latere leeftijd geen riempje of tuigje.
bijzonder je kat zo uitlaten, wel opletten dat hij niet over de schutting springt dan blijft hij hangen en verongelukt,
( meegemaakt bij kennissen) vreselijk...
heerlijke ochtend zo he vind ik wel
Hè bah Dien...moet er niet aan denken dat ik ineens een kat aan onze kant zie bungelen..
Die vroege winterwandelingen komen vast nog wel meis, de winter is nog zo lang.
Goede start van de nieuwe week...!
Dank je wel...jij ook Marjolijn.
Weer twee prachtige posts om het jaar mee te beginnen. Dank. En ook dank voor de nieuwjaarswensen. Uiteraard ook voor jou en je dierbaren wens ik al het beste op elke gebied. Liefs, Patty
Dank je wel Patty... we houden contact :-)
Een kat die dagelijks mag luchten, dat is toch lief.
Zo'n zondag wil iedereen wel...
Wat een prachtige foto's heb je gemaakt!
Fijn even zitten lezen.
Het komt wel weer. Er komen nog een heleboel winterdagen denk ik. Hoop ik.
De rode verrassing heb ik volgens mij voorbij zien komen.... 😂😂
Heerlijk!!
Een kat uitlaten... hmm, dat is ons nog nooit gelukt. Wel een (echte!) ruwharige teckel 😂 #datdanweerwel
Super lief Mirjam :-) en dank je wel voor het compliment.
Dat hoop ik ook Arieth, koud met een zonnetje, heerlijk.
Naja, soms komen de dingen gewoon op je pad hè Gwennie, zullen we maar zeggen :-)
Een reactie posten