zondag 20 december 2020

Bijna

'Bijna is het zo ver, en laten we 2020 voor wat het is', schreef ik de afgelopen dagen op menig kaartje. Een jaar met geen normale pen te beschrijven toch? Dus laat ik me daar dan ook maar niet aan wagen. En ik doe het ook echt niet, want er is zo onnoemelijk veel niet gebeurd, en ook zo veel wel. Veel woorden, geen woorden, niet weten waar ik beginnen moet en misschien ben ik al lang begonnen, of al klaar mee... zo maar wat flarden die door mijn hoofd schieten. Leuke maar ook niet leuke, mooie maar ook intens verdrietige dingen. 
Dus ja, om een lang verhaal kort te maken, voordat ik nu ongemerkt toch een jaarbeschrijving ga geven, te veel om op te noemen. En feitelijk net weer als ieder ander jaar, maar voelt het nu mogelijk anders. Bij mij in ieder geval wel. 

En ik ben ongetwijfeld niet zo heel veel anders dan al die andere mensen die er wel of geen last van hebben, of in mindere mate, of overal wat van vinden of helemaal niets vinden. Af en toe ook best lekker. Ook ik heb mijn slechte en (gelukkig meer) goede momenten, waarin ik probeer er een wat meer antropologische kijk in te gooien. Zoals Jitske Kramer, corporate antropoloog, zo mooi omschrijft. Zij heeft het over oordeelvrij kijken en luisteren. Je oordeel uitstellen door werkelijk te luisteren. Je inleven in het verhaal dat zich aandient. Buiten je eigen kaders kijken en voelen, zonder dat je er meteen iets van vindt, mooi of lelijk, goed of fout. Dat lukt natuurlijk niet altijd, want ik vind nu eenmaal overal wat van. Zo ben ik bovendien opgevoed door mijn lieve moeder, om overal wat van te vinden; vond zij tenslotte ook. Het fijne is dan wel dat ik -in tegenstelling tot mijn lieve moedertje- steeds meer leer gewoon mijn mond te houden in het kader van, je mag best overal iets van vinden.... je hoeft het alleen niet altijd gelijk te roeptoeteren... zoiets dus. En ook ik vraag me steeds vaker af, als ik weer eens verrast wordt door wat er gebeurt of hoe dingen gaan die nogal botsen met mijn eigen waarden: 'Wat maakt nou dat het mij raakt? in plaats van te denken: 'Belachelijk dat het zo gaat' (@Jitske). Ik blijf dus onverstoord oefenen, want -ook dat heb ik ooit geleerd van, inderdaad, mijn lieve moedertje- oefening baart kunst.

Ach ja, die lieve moeder van mij, die overigens niet altijd zo'n lieverdje was. Maar goed, daar had ze dan ook alle reden voor, geloof mij. En ondanks dat je je soms schrap moest zetten voor haar snoeischerpe verbale uithalen, is het toch wel de dapperste vrouw die ik in mijn leven heb meegemaakt. Goh, wat kan ik haar en haar af en toe ongenuanceerde mening soms ineens heel erg missen. Aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat ze deze rare en bizarre tijd niet hoeft mee te maken. Deze week nog maar even een kaarsje bij haar branden. Altijd fijn zo'n ritueeltje om degenen die je mist in het licht te zetten, op welke manier dan ook; ik houd ervan. Geeft ook weer houvast, zeker in tijden van onzekerheid, zoals nu.. 

Jitske omschrijft deze tijd als een reis met heel veel onzekerheden, onvoorspelbare momenten, frustratie, verdriet en blijdschap. Een reis waar we niet om hebben gevraagd, met een reisgezelschap dat we niet zelf hebben uitgekozen. Een reis die ons hoe dan ook zal veranderen, die de geschiedenisboeken ingaat en waar onze kleinkinderen naar zullen vragen. 
En ik sluit me dan ook graag aan bij haar 'reisadvies': 'Omarm en accepteer dat het nu eenmaal zo is zoals het is. Kijk met een antropologische blik. En onderzoek hoe je elkaar kunt ondersteunen, inspireren en uitdagen. Op afstand en dichtbij, want wij kunnen dit. Net als zij, hoop ik dat deze reis ons brengt naar de plek waar we moeten zijn. En, als we elkaar onderweg tegenkomen, zoekend, vindend, dat we elkaar dan nieuwe routes en verhalen vertellen over mooie vergezichten.

Wie weet, misschien zijn we er wel bijna...
 

10 opmerkingen:

Narda zei

Ja wat een bijzonder (heftig, triest, eenzaam) jaar was het. Snap je kaarsjes eh je ritueeltjes, het kan zo troostrijk zijn hé. Mooi geschreven Helena. Liefs, Narda xxx

Helena zei

Dank je wel Magda xxx

Marjolijn. zei

Mooi geschreven Helena!
2020 was zeker een bijzonder jaar, met alles wat er gebeurd is.
Hopelijk binnenkort op naar betere tijden!
Toch mooie feestdagen meis.

Helena zei

Jij ook Marjolijn, we gaan er gewoon voor...betere tijden xxx

Patty zei

Hm. Ik had gereageerd. Blijft niet plakken, ergens iets verkeerds gedaan. Anyway... Kijk al uit naar jouw prachtige schrijfsels komend jaar en wens je een mooi feestelijk seizoen met je dierbaren. Liefs, Patty

Helena zei

Dank je wel Patty... en ik uiteraard weer naar de jouwe :-)
Lieve groet

Mrs. T. zei

Hele mooie laatste alinea. Mooi om dit als een reis te zien. Al zou ik stiekem wel willen dat er een paar mensen de trein missen dan. Of is dat heel slecht gedacht. ;-)

Fijne dagen!

Helena zei

Helemaal niet mrs.T *knipoog*

Mirjam Kakelbont zei

Je blog is zo herkenbaar. We zijn allemaal van de leg. De een meer dan de ander. Mijn leven is wel veranderd maar niet ingrijpend. Op een dorp is het gemakkelijker om afstand te bewaren dan in een drukke stad. Je zal er maar wonen. Mooi, om dit jaar als een reis te zien...
Ik wens je veel licht en liefde voor 2021 ♥
Lieve groet.

Helena zei

Geldt voor mij ook hoor Mirjam en dank je wel...dat we met elkaar maar voor heel veel licht kunnen zorgen :-)