zondag 19 april 2020

Niets gekker dan ...


‘Niets gekker dan de werkelijkheid Heleen…’ Ik staar naar zijn woorden. Een lieve vrijwilliger die reageert op het besluit om de contacten voor de maatjes dementie te beperken tot telefonische. Niet meer wandelen, niet meer mee naar Jeu de Boules, voor zover dat nog mogelijk was, geen koffiemomenten of fijne break meer voor mantelzorger. Het is een bericht van alweer een paar weken geleden en inmiddels weet ik dat er aan zijn woorden helemaal niets gelogen is.

De afgelopen tijd gaan mijn gedachten dan ook regelmatig van links naar rechts van boven naar beneden, en alles daar tussenin. Dagelijks zie en hoor ik vragen voorbij komen waar ook ik geen antwoord op heb, zoals: Is het middel wellicht erger dan de kwaal? Ik weet het echt niet... Ethische kwesties en duivelse dilemma’s komen langs. Zo las ik vandaag een stuk van Chantal Beks, bestuurder van een ouderenorganisatie. Met het risico verkeerd begrepen te worden, schrijft ze dat in hun huizen veel mensen wonen waarvoor het leven al een groot stuk voorbij is. Niet dat ze per se dood willen, maar wel in veel gevallen ‘kwaliteit van leven’ prevaleert boven ‘extra tijd.’ Ofwel, zoals een dame met Alzheimer heel treffend sprak: “Ik zie eigenlijk mijn kinderen liever wel, met risico op besmetting, dan dat ik ze niet meer zie. Straks ga ik alleen dood.” Daar past geen schuldvraag, enkel stille compassie…

Zo maar één van de velen dingen die me iedere dag wel aan het denken zet. Ik realiseer me des te meer hoe de, ook mijn wereld in korte tijd is veranderd. En ja, ik ben meer dan blij en dankbaar met de dingen die ik nog wel kan, zoals mijn ochtendwandeling; zo vanzelfsprekend altijd en nu ineens helemaal niet meer. Misschien heb ik daarom ook wel het gevoel dat ik met terugwerkende kracht nog meer blij had moeten zijn met al die vanzelfsprekendheden, een soort van opnieuw waarderen van de normale dingen in het leven, zoals het gewoon op bezoek gaan bij elkaar als je daar zin in hebt. Gezellige borrel met de buren in de achtertuin, etentje met lieve vrienden, je (bonus)kind een dikke pakkerd geven op zijn verjaardag… Ja ik weet het, klinkt een beetje als… en ik kan er nog niet aan wennen geloof ik. Misschien wel nooit helemaal, aan het nieuwe normaal. De vraag is ook: Hebben we een keus? Tja, dat vraag ik dan… degene die altijd roept: Je hebt altijd een keuze… Ik laat het antwoord voor nu even in het midden... niets gekker dan de werkelijkheid, toch? Maar goed, het is wel de werkelijkheid die ik oprecht best behoorlijk gek vind intussen. 

Tja, misschien is die gekke werkelijkheid wel het nieuwe normaal... wie zal het zeggen... 

10 opmerkingen:

klaproos zei

Ja het is een bizarre wereld geworden,
Onwerkelijk, maar we moeten nog even door, zo vreselijk voor ouderen,en demente mensen... ze begrijpen er niks van...dat zou ik graag als eerste versoepelen

Helena zei

Dat hoop ik ook echt oprecht Dien...

Marjolijn. zei

Een treffende spreuk op de mooie foto Helena, en zo waar...!
Als gewone dingen ineens niet meer gewoon zijn, dan besef je hoe bijzonder gewone dingen zijn.
Ja, we willen allemaal graag dat de gewone dingen weer heel gewoon gaan worden, liever vandaag nog dan morgen.
Hopelijk horen we dinsdagavond weer wat meer.
Virtuele knuffel.

Helena zei

Knuffel terug Marjolijn...we gaan het weer meemaken xx

Mrs. T. zei

Wat een mooie spreuk en zo waar.
Ben blij dat we nog gewoon naar buiten mogen van onze regering. D
Het zijn verdrietige tijden, maar er gebeuren gelukkig ook een boel mooie dingen.

Helena zei

Gelukkig wel .Tmrs. daar houden we ons aan vast 😉

Mirjam Kakelbont zei

Wat we voorheen heel gewoon vonden, blijkt ineens bijzonder te zijn. Het is zo'n rare, nare, onzeker tijd.
De kwetsbaren lijken dubbel getroffen te worden. Ziek en eenzaam zijn...
Houd goede moed,
lieve groet ♥

Helena zei

Altijd Mirjam...❤

Patty zei

Het is wat het is... niet altijd makkelijk omdat te accepteren. Pfff.
En weer vrolijk verder. Dikke knuffel!

Helena zei

Zeker weten Patty we gaan gestaag door... Dikke knuffel xx