Net even anders...

Net even anders... Wees nou eerlijk. Kijk maar naar het weer de afgelopen tijd. Toch verre van wat we gewend zijn? Als ik nu naar buiten kijk, zie ik de bomen met hun prachtige roze bloesemknoppen gebukt gaan onder de zware windstoten. De hagel en de regen klettert tegen de ramen. Niet normaal toch, er zou er een pak sneeuw moeten liggen. Althans, in mijn beleving. Het lijkt wel herfst in plaats van winter.

Net even anders... Hoe kwam ik daar nu ook alweer op? Ik schreef deze titel namelijk al een paar dagen geleden. Dat kan niet alleen maar met het weer te maken hebben gehad. Ach ja, ook ik ben zo af en toe wat vergeetachtig. Iets waar de hulpvragers die ik de afgelopen weken bezocht helaas meer dan wenselijk last van hebben.

Vorige week nog, bezocht ik een dame van 85 voor de tweede keer. Ongebruikelijk, net even anders. Ik had nu eenmaal het gevoel dat ik dat moest doen. Nu nog overigens, heb ik het gevoel dat ik haar niet moet loslaten. Vraag me maar niet om het uit te leggen, dat kan ik toch niet. Soms echter kan ik het ook heel goed hoor. Het loslaten. Al zeg ik ook eerlijk dat het loslaten van materiële zaken me makkelijker afgaat dan het loslaten van mensen. Want soms hè, zo af en toe, komt er iemand op je pad waarvan je weet dat het net even anders is. Misschien wel geheel tegen alle protocollen en spelregels in. Misschien wel juist omdat niets en niemand perfect is, alles vergankelijk is, zoals de Wabi-sabi filosofie (*klik hier*) zo mooi omschrijft. 

Vorige week las ik de column van David & Arjan in de zaterdagkrant. Ik lees ze niet altijd, die alleen 'toevallig' wel. Degenen die mij al iets langer kennen, weten dat ik geloof dat de dingen op je pad komen als het zo moet zijn :-). Ik geloof dus niet in toeval. En je kunt van alles vinden van die jongens, maar wat ik van ze lees, word ik vaak wel vrolijk van. Zo ook dus van dit stukje over 'Alles is imperfect en dat is juist zo mooi'. Ook staat er dat Wabi-sabi-ontwerpers weleens iets expres kapot gooien en de scherven met gouden lijm aan elkaar plakken, uit eerbied voor die barsten. En, dat als je maar lang genoeg ergens naar kijkt, je schoonheid ontdekt in alles! 

Tja, wees eerlijk, we lopen allemaal zo hier en daar wat barstjes op in ons leven. De een wellicht iets meer en groter dan de ander. Maar ontkomen doen we er niet aan. En misschien is dát het ook wel, bedenk ik me nu, wat zo goed bij me past en waar ik blij van word. Net even anders, de schoonheid van de imperfectie. Ik zie het mooie in al die barstjes bij anderen, wel of niet geplakt met gouden lijm... Misschien zijn sommige barsten ook wel gewoon niet (meer) te lijmen, wie zal het zeggen. En de vraag is of het erg is. Want hé, zoals Leonard Cohen ooit zong (en ook in de column wordt geciteerd): There's a crack in everything, that's where the light comes in... (*klik hier*)