Alles zat erin

Ik kijk de groep rond en voel me enigszins verlegen. Zitten we echt met acht volwassenen in een kringetje op de grond? Ja. En ze lijken het nog leuk te vinden ook. Gespannen gezichten kijken mijn kant op. Ook ik zit in kleermakerszit, wat overigens nog best soepel ging ook. 

Ik ben de laatste vandaag, op eigen verzoek overigens. Best een beetje raar, want meestal wil ik graag als eerste, want 'dan ben je er maar vanaf hè.' Deze keer niet. Ik had juist heel erg het gevoel dat ik wilde afsluiten met ‘een verhaaltje’. Geen staande presentatie van mij dit keer, maar zittend, voorlezend, voor de groep, op de grond (mede mogelijk gemaakt door een geweldige trainster die haarfijn aanvoelde dat het precies paste).

Na mijn laatste zin blijft het even stil. Ik voel een balletje ergens mijn maagstreek inschieten en ik merk dat mijn blik naar de grond gaat… ‘O jee, zie je wel, niet goed…' Als ik echter weer opkijk, zie ik ontroering, hoor ik complimenten en voel ik een rode blos mijn wangen warm kleuren. Ik bedank de groep en zeg eerlijk dat ik tijdens hun presentaties eigenlijk best een beetje ging twijfelen. Moest ik toch de mijne dan ook niet op de 'reguliere' manier doen? Staand, uit het hoofd, omdat dat nu eenmaal zo hoort...? De trainster schiet in de lach -geweldig mens, zoals ik al zei- en haar reactie maakt dat ik die gedachte definitief overboord gooi. 'Nooit meer twijfelen Heleen. Je hebt iets te vertellen, een goed verhaal, vertrouw daarop. Dicht bij jezelf blijven, dan komt het altijd goed! 

Het waren twee mooie dagen, de training 'Train de trainer' van Samendementievriendelijk. Uit mijn comfortzone, in het diepe, met theater, samen spelen, presentaties geven. Alles kwam voorbij. Betrokkenheid, verwondering, onzekerheid, zorgzaamheid, boosheid, blijheid, bevlogenheid, verbazing, verdriet, passie, dromen, durven, doen; alles zat erin. Trouwens, net als in de rest van de afgelopen weken…

Alles mag er natuurlijk gewoon zijn. En niet alleen bij mij. Al leveren al die verschillende emoties en gevoelens soms ook hele andere spektakels op, waar ik zo nu en dan iets minder blij van word. Ach ja, zelfs dat hoort er bij. Gelukkig word ik dan op een zeker moment toch wel weer geïnspireerd door iets moois, zoals een weekendje 'ademen' bij de zee of een of andere mooie quote die ik dan ergens lees. Deze bleef wel hangen: ‘Het is belangrijk om problemen op te lossen in je leven, omdat je dan plezieriger kunt leven. Soms is een probleem (nog) niet op te lossen, omdat andere mensen goede oplossingen weigeren. In dat geval kan loslaten van het probleem voor jou persoonlijk de best mogelijke oplossing zijn. Vertel dan (zo mogelijk) aan de betrokkenen dat je het probleem los gaat laten en wie weet… Misschien wordt het probleem dan opnieuw overdacht en komen er nieuwe ideeën en mogelijkheden (bron: www.engelenkaartje).

Wat trouwens ook inspireerde, was door mijn lief worden meegenomen naar een leuke onewomanshow met de naam ‘Lef’. Want hoe stoer is het als je (vrouw van een hockeymaatje van mijn lief) ervan droomt een keer alleen op het podium te staan en voor 200 anderen jouw passies te delen, en die droom komt uit! 

Het was er allemaal, in de afgelopen weken. Het hoort er allemaal bij! En ik? Ik heb ervan geleerd en van genoten!