donderdag 18 oktober 2018

mono on aware

Mono on aware, een Japanse tekst die afgelopen zaterdagochtend toevallig in beeld verscheen toen ik -eigenlijk geheel tegen mijn principes, en dus nog niet helemaal wakker- de televisie aanzette. Ik houd namelijk heel erg van de stilte die de ochtend brengt. De dag zachtjes zien en horen beginnen, het fluiten van de vogels, miauwen van Mies... 

Afijn, die ochtend doorbrak de stem van Paulien Cornelisse de stilte en hoorde ik haar zeggen: 'Mono-onawaaaree… of wel 'Alles is vergankelijk'.
Glimlachend dacht ik, je moest eens weten hoe toepasselijk dit is, op dit moment. Toeval? Ach, ik geloof inmiddels anders, door ervaring rijker, dat alles komt zoals het komt en moet zijn. Iets waar ik ook in de dagen die achter me liggen weer simpelweg het nodige bewijs van heb mogen ervaren.

1.039 dagen, 148 weken, 34 maanden... en een paar dagen. Intensieve, mooie en bijzondere dagen, weken, maanden. Net als de afgelopen week. Voor mijn gevoel nog steeds niet goed in woorden te vatten, al zou ik er een boek over kunnen schrijven.

2 jaar, 10 maanden... en een paar dagen, een tijd waarin ze soms best verdrietig was, als ze merkte dat veel dingen waar ze vroeger haar mooie handen niet voor omdraaide, niet meer lukten. 34 maanden... en een paar dagen, waarin ze regelmatig boos was, als ze het gevoel had niet begrepen te worden. 148 weken... en een paar dagen, waarin ze zich soms onveilig voelde, bang was, de wereld en de werkelijkheid niet meer snapte. 1.039 dagen, waarin ze gelukkig ook heel veel bijzondere, gezellige en mooie momenten beleefde, zoals vorige week zaterdag nog. Een mooie dag, de zon scheen, en dus weer eens 'ouderwets' wandelen, in de rolstoel. De zonnehoed op haar hoofd, die we kochten tijdens een van onze heerlijke bezoekjes aan het tuincentrum, samen met mijn lief. Onze 'vaste route', langs het fietspad, de paarden, koeien, schapen en zelfs de zwanen waren er, op de plek waar we tijdens een van onze allereerste wandelingen het nest ontdekten. Alweer 2 jaar, 10 maanden... en een paar dagen geleden.


Bijna 3 jaar, omringd door warme en liefdevolle zorg op Klein Houtdijk. Stuk voor stuk unieke en lieve mensen, betrokken medewerkers, die misschien wel meer dan anders, alles in het werk stelden voor haar welzijn. Iedere dag weer het uiterste gaven en deden om het haar naar de zin te maken, te laten voelen dat ze er mocht zijn, welkom was, veilig was; ze was dan ook best bijzonder, mijn lieve, dappere vriendin. 


En wat ging het snel, die laatste week, die laatste paar dagen. Maar wat was het goed, eenvoudigweg omdat alles klopte. Alles ging en was, zoals het moest zijn, door niets of niemand geregiseerd... of misschien dan toch wel een heel klein beetje? *knipoog*

'Positief zijn is een keuze' en 'Altijd je hart volgen Leentje, doe ik ook.' Hoe vaak heb ik haar dรกt horen zeggen -en zien doen- gedurende onze 35-jarig durende vriendschap en zelfs in die 1.039 dagen, 148 weken, 34 maanden, 2 jaar en 10 maanden... en die paar dagen, tot aan dat bijzondere moment dat de Alzheimer verdween, als sneeuw voor de zon...
Ook vandaag is het een mooie dag, schijnt de zon terwijl ik dit schrijf, en wat ben ik blij dat ik naar haar goede raad heb geluisterd.


Vanmiddag dan toch echt onze laatste wandeling, nemen we in kleine kring afscheid, herdenken en vieren we haar leven; haar gezelligheid, droge humor, warmte en liefde, zo onlosmakelijk verbonden met wie ze was. En ik weet het zeker, zoals ze zelf ooit mooi verwoordde toen ik haar verhaal mocht optekenen voor het boek 'Ik heb dementie', dat ze zich ook op haar laatste reis helemaal 'te pletter geniet!'


Dag lieve vriendin, ik ga je missen en nooit vergeten!
*klik hier*


9 opmerkingen:

Mrs. T. zei

Ach lieffie, wat verdrietig. Wat was ze bijzonder, wat was jullie vriendschap bijzonder. Heel, heel veel sterkte.

Marjolijn. zei

Ach meis toch, dat is verdrietig.
Zo'n goede vriendin verliezen.
Veel sterkte en bewaar haar goed in je hart.

klaproos zei

een vriendin aan de dood verliezen...... is afschuwelijk,
heel erg veel sterkte gewenst
xxx

Gwennie zei

Ach lieverdje... wat een verdriet... Intens verdrietig. Ik huil even met je mee! ๐Ÿ˜ข
Sterkte!! ๐Ÿ˜˜๐Ÿ˜˜

Mevrouw Williams zei

Heel veel sterkte xxx

Erika zei

Wat prachtig geschreven! En wat hadden jullie een bijzondere vriendschap!

Helena zei

Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties.

Het leven loslaten van iemand die dichtbij je staat, is best heftig inderdaad. Maar het is ook goed zo, want alles klopte, het kon niet mooier...

Dat alles bij elkaar verzacht, maakt het draagbaar, en ook dat is weer verrassend mooi ❤️๐Ÿ˜˜

Patty zei

Wat een mooie brief heb je geschreven, over jullie prachtige vriendschap. Een vriendschap die je voor eeuwig kan koesteren met al die mooie warme herinneringen. Uiteindelijk komen mooie zielen elkaar altijd weer tegen, waar dan ook. Hele dikke knuffel!

Helena zei

Dank je wel lieve Patty voor je lieve woorden xx