Vandaag, tien jaar geleden. 'What's in een date', schreef ik ooit, want wat maakt het eigenlijk ook uit. Vandaag, 7 juni, 18 maart... Die dag, die dagen, waarna eigenlijk nooit meer iets hetzelfde is.
Ze horen zo bij het leven, en bij de dood, onlosmakelijk verbonden, samen.
En als ik een beetje mijn best doe, kan ik haar bijna horen, mijn lieve moeder: 'Echt lieve schat, geloof mij nou maar... alles went, uiteindelijk, echt!
11 opmerkingen:
nee, met het overlijden van je moeder ben je een stuk van jezelf kwijt,
wat nooit meer terugkomt, en dat went ( vind ik ) nooit.
je leert er mee omgaan maar wennen...
never
❤
Ja, leven en dood horen bij elkaar, eens komen we er allemaal voor te staan.
Maar iemand verliezen die onvoorwaardelijk van je houd, went nooit.
De scherpe randjes van verdriet worden minder na verloop van tijd, maar het gemis blijft.
Sterkte lieve meis.
Wat een prachtige en rake tekst.
Dikke knuffel.
Wat mooi gezegd
Het went maar het missen blijft
Jullie zijn lief, dank jullie wel xx
Ach liefje, wennen zal het nooit. Het gemis zal ook nooit overgaan, maar het plekje in je hart zal er altijd voor haar blijven! Xx
Wat mooi geschreven
Op de meest onverwachte momenten aan de overledene denken; inderdaad daar wen je aan en leer je mee omgaan. Precies zoals die geliefde zou willen.
Wederom prachtig verwoord ! Dikke knuffel lief mens, XxX
Zo is het Gwennie :-)
Dank je wel Erika (en leuk dat je weer 'terug bent':-))
Dat dus Patty, dank je wel xx
Ach...lieve Helena, wennen doet het volgens mij nooit! Nu ik weet dat ik oma word: ik kan het niet delen met haar!! En zo zijn er zoveel (dagelijkse) dingen wat ik nog met mijn moeder zou willen delen...en dat mis ik nu al 12 jaar....nee, ik wen er niet aan... Liefs!!
Dat dus Inge! Gefeliciteerd nogmaals en jullie eerste kleinkind kan zich geen lievere oma wensen *knipoog*
Een reactie posten