Iets met tijd...

Tijd. Het ons zo welbekende verschijnsel, 'waarbij van een gebeurtenis gezegd kan worden dat deze na een andere gebeurtenis plaatsvindt. De tijd wordt wel gezien al een opeenvolging van tijdstippen. Daarnaast kan bepaald worden hoeveel tijd een gebeurtenis na een andere plaatsvindt. Het betreft dan de tijdsduur tussen twee tijdstippen. Tijd is het begrip waarmee deze volgorde en duur wordt beschreven.' Tot zover welkom bij Wikipedia.

In feite kan ik beter zeggen: 'Welkom bij HuizeHens', of misschien beter: 'Welkom terug.' Ik ben eigenlijk zelfs een klein beetje benieuwd of jullie lezers mijn blog nog weten te vinden. Tja, de tijd zal het leren.

Ach ja, die tijd die weet wat. Ik had er de afgelopen periode behoorlijk mee te stellen. Ook wel best veel van nodig, gezien alle deadlines, stress, te weinig uren in de dag, te weinig dagen in de week. Althans, in mijn perceptie. 'Want tijd als zodanig kunnen we immers niet waarnemen. We kunnen het alleen afleiden uit veranderingen van bepaalde gebeurtenissen.' (Wikipedia). Nou, ik kan je zeggen, die gebeurtenissen waren er genoeg, de afgelopen tijd; tijdstippen en momenten volgden elkaar dan ook in rap tempo op. 

Maar, ik ben er weer en ik heb (bijna) weer alle tijd. Ruimte is er eveneens. Ook in mijn hoofd. Gelukkig, want volgens Einstein - hij was zo gek nog niet- zijn er overeenkomsten aan te wijzen tussen ruimte en tijd, maar is er ook een onderscheid. Je kunt je vrijelijk bewegen in de ruimte, maar niet in de tijd... En al snap ik deze, ik was nooit zo'n ster in natuurkunde. Eigenlijk heb ik mezelf altijd wijsgemaakt dat leren nooit echt leuk was. Studeren zat er bij ons thuis toch niet in. Dus och, waarom dan leren? Ik deed het wel, misschien zelfs met de bekende 'vingers in mijn neus'. Maar of ik het nu zo leuk vond? Rare uitdrukking eigenlijk hè. Ik mocht als kind namelijk echt niet met mijn vingers in mijn neus zitten. Volgens het woordenboek van populaire uitdrukkingen, clichés, kreten en slogans (ik wist niet eens dat het bestond) van Marc de Coster, is het Vlaams wielerjargon en betekent het 'zonder veel inspanning'. Dat wist ik dan weer wel. Het is ontleend aan het Frans; naar verluidt zou het steken van de vingers in de neusgaten van paarden een kalmerende uitwerking hebben. Afijn, binnenkort maar eens navragen bij een collega, tevens paardenkenner. Ook daar heb ik immers weer tijd voor, nu ik de tijd (bijna) weer heb.

Waar ik dan zo druk mee was, de afgelopen tijd? Ik beloof, daarover de volgende keer meer. Nog één 'dingetje' om af te ronden aankomende week en dan heb ik echt weer ALLE tijd, voor al die andere leuke, gezellige, spontane, te gekke dingen, waarvoor ik... ach, je weet wel, iets met tijd en zo.

Ik kan in ieder geval wel alvast verklappen dat wat ik heb gedaan, -buiten interessant, inspirerend en ongelooflijk boeiend- ik onwijs gaaf vond om te doen!