Met de liefdevolle verzorging van mijn lief, kopje thee met melk en een droog beschuitje op z'n tijd, dook ik weer onder mijn dekbed, om er voorlopig de eerste dagen niet meer onderuit te komen. Na een paar dagen mijn longen uit mijn lijf gehoest te hebben, vond ik het echter welletjes. Toch maar even naar de huisarts en checken...
Afijn, nog drie dagen en dan is de AB-kuur achter de rug, is hopelijk de allergische reactie op de koorts weg en behoort de bronchitis tot de verleden tijd. Die verstopte neus leer ik wel mee leven, want er is namelijk genoeg te doen. Niets voor mij dat stilzitten, me zo slap als een vaatdoek voelen, geen energie te hebben om ook maar iets te ondernemen en/of te doen. En terwijl ik dit tik, moet ik bekennen dat mijn hoofd nog verre van helder is en zelfs behoorlijk wattig aanvoelt. Hoor ik alle goedbedoelde adviezen in mijn achterhoofd: 'niet te snel weer beginnen hoor Heleen, het is een draak van een virus, rustig aan...'. Maar ja, maar ja, maar ja. De wattigheid maakt overigens ook dat ik niet eens in paniek raak als ik bedenk wat ik allemaal nog moet doen, wie ik allemaal nog moet bellen, wat ik allemaal nog moet leren, regelen... al zou ik in de paniek willen schieten, ik heb er niet eens de puf voor, maf hoor.
Ik kijk naar buiten. De zon schijnt. Ik realiseer me dat ik al meer dan tien dagen niet buiten ben geweest. Althans, als je het bezoekje aan de huisarts en apotheek buiten beschouwing laat; auto in, auto uit.
Terwijl ik naar buiten kijk, waar de zon schijnt, realiseer ik me ook hoe iets zo'n vertekend beeld kan geven; het lijkt zo lekker, maar je weet wel beter. Tegelijkertijd staat mijn vage hoofd niet stil en denk ik aan lieve mensen die ik al te lang niet heb gezien/gesproken. Afspraken die ik al maanden probeer te maken. Mailtjes die ik al weken probeer te schrijven. Huiswerk dat blijft liggen, de deadline nadert. Ontwikkelingen op het werk die aandacht behoeven. Vrienden die ik nooit meer zal zien, simpelweg omdat ze er niet meer zijn en dat doet me dan weer denken aan dit liedje, zo toepasselijk, twee jaar geleden op deze dag, zo toepasselijk twee jaar later.
'Alles is werkelijk en alles is zoals het moet zijn...' en ik kijk naar buiten, waar de zon schijnt, ook vandaag...
bron: Frank Boeijen/Pessoa
12 opmerkingen:
Goed uitzieken meis, dat is het enige wat goed helpt.
Te vroeg van start gaan helpt je niet verder op de goede weg.
Veel beterschap...!
Dank je wel Marjolijn, komt vast goed!
Vooral veel drinken en gun jezelf voldoende tijd om te herstellen. Niet te snel weer aan het werk.
Beterschap! ♥
Doe ik zeker Mirjam, dank je wel!
ja de griep laat zich voelen dit jaar .... het is er eentje dit je even op nonactief zet
verzorg en laat je maar goed verzorgen... alles komt wel weer goed
liefs
ohhhhhh jeetje dat klinkt erg..
beterscha en uitzieken maar zorg dat de 2e golf wegblijft bij je ?
xxx
Het meeste komt gelukkig meestal goed Merel :-)
Dat mag ik toch hopen Dien xx
He jekkie...ook gegrepen dus door dat gemene viris. (ff afkloppen, is nog aan mij voorbij gegaan, hoera!) Zoals ik het lees, ergste dus achter de rug en weer een bewijs dat we toch best wat kunnen hebben, ook al heeft het vast zo niet gevoeld. Op naar een mooie zonnige week, nog ietwat aan de koude kant...maar de lente komt er nu echt aan hoor! Nieuw leven, nieuwe energie...gaat vast jou ook een heerlijke energie-boost brengen ;-)
Hele dikke knuffel! XxX
Je hebt het flink te pakken (gehad). Hoop dat je snel weer 100% fit bent.
Ik ♥ Frank Boeijen.
Ach meisje toch... waarom is het toch zo moeilijk om naar onszelf te luisteren...? Dikke zoen!
Denk het ook Patty :)
Zeker Mrs. T., was lang geleden, maar weer op de goede weg!
Tja Gwennie *knipoog*... maar we leren het nog wel een keer :-) xx
Een reactie posten