Week 2

Wat een heerlijk begin van de week; vrij zijn èn starten met een mooie ochtendwandeling met ex-collega/ achterbuurvrouw! De week is wel eens slechter begonnen, zeg ik dan maar...

Helaas ligt mijn lief ziek op bed, Mies snorrend op haar krabpaal en deed ik net een poging de ramen te ontdoen van al hetgeen dat in de loop der tijd blijft plakken zo hier en daar. Altijd een mooi resultaatopleverend klusje als alle rommel van de feestdagen weer netjes voor een jaar op zolder staat, al moet zo'n lapklusje wel in etappes bij mij, om lijf en leden enigszins te ontzien. Dankzij mijn lief echter had ik deze keer helemaal geen omkijken naar de kerstversierselen en was zaterdag blij verrast dat alles netjes opgeruimd was toen ik thuiskwam van mijn bezoek aan mijn vriendin.

Och ja, mijn lieve vriendin. Nog een paar dagen en dan is ze jarig en woont ze intussen alweer ruim twee jaar niet meer in haar eigen huisje. Goh, ik weet nog zo goed hoe trots ze was toen ze het kocht, in haar eentje. Als ik terugdenk aan twee jaar geleden, haar verhuizing, branden de tranen in mijn ogen. Kleinschalig woont ze nu, in het Groene hart; blijft toch bijzonder en bijzonder verdrietig ook, zeker gezien haar leeftijd en wetende dat ze dit allemaal zo niet had gewild...

'Je zingt best mooi...' klonk het zaterdag ineens, toen ik ongemerkt een deuntje mee-blerde met een nummer van weleer. Ik schoot in te lach. 'O ja, vind je dat?' vroeg ik. 'Dank je wel, lief dat je dat zegt.' Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht en zachtjes deinde ze mee op de muziek van Barry White. Geweldig zo'n muziekzender met alleen maar Gouw Ouwe. Sinds een week of twee ontdekt en we hebben al menig deuntje mee-gehmmmd, voor zover dat (nog) mogelijk is. 

Stilletjes liet ze haar oogleden weer heel langzaam dichtvallen. Het uurtje nieuwjaarsreceptie; geroezemoes, advocaatje met slagroom, verrassingsbezoekje van moeder en zus, waren weer meer dan genoeg prikkels voor de dag. Als je goed oplette, zag je de overprikkeling stiekem binnensluipen, de onrust toenemen. Tijd dus weer om de rust van haar eigen appartement op te zoeken, op zoek naar opnieuw de juiste prikkelbalans. Weg van de drukte, weg van wat ze altijd zo gezellig vindt. En, om dus niet helemaal gelijk in een prikkelloze omgeving te belanden, was de muziek een prachtig middel. De ontspanning keerde gelukkig snel terug en even later peuzelde ze heerlijk van een rundvleesslaatje en een zacht wit bolletje bij een verwarmend groentesoepje met ballen; ze heeft het altijd koud...

Ondertussen heb ik dat nu ook een beetje, koud dus. Ben ook een beetje rillerig, hopelijk van het stilzitten. Vandaag al zoveel telefoontjes gehad van zieke collega's. Net toch maar even een citrosannetje naar binnen gewerkt.

Tijd dus om in de benen te komen, bij de patiënt te kijken boven en daarna maar eens de emmer te vullen met schoon en vooral lekker warm water; toch nog een raam of wat te gaan. Ach, gelukkig heb ik nog de hele week...