zondag 10 december 2017

Iets met december en anders dan anders

December, laatste maand, donkere dagen voor Kerst, sneeuw, prutweer, koud, vies, nat, somber, gezelligheid, lampjes, kaarsjes aan, witte wereld, sneeuwpret, kachel hoog, chocolademelk met slagroom, snert, stamppot... laat alle clichés er maar op los; het klopt.

Niettemin bekruipt me -als ik naar buiten kijk- een beetje het gevoel van ‘ieder jaar weer hetzelfde liedje’ ...
Ach, misschien komt het ook door wat er in korte tijd zo de revue passeerde. Er veel toch net weer anders ging dan ik droomde. Incidenten op het werk, want hé, 'de doelgroep wordt nu eenmaal zwaarder Heleen', zo hoor ik al geruime tijd. Feit is alleen dat die groep intussen zwaarder is, complexer ook, en ook groter. Helemaal in deze tijd van ‘t jaar als blijkt dat je een pandverbod krijgt, want er zijn nu eenmaal regels waar iedereen zich aan moet houden, ondanks de verslaving waar je mee kampt, de dubbele diagnose die je met je mee sjouwt en het feit dat je nergens anders terecht kunt. Tja, en wat doe je dan? Dan ga je bij het dichtstbijzijnde kantoor verhaal halen. Maakt niet uit wie je dan tegenover je hebt, je hebt namelijk niets (meer) te verliezen, je bent jezelf en de rest toch al kwijt...
En dus waren er veel en intensieve gesprekken. Werd nazorg verleend waar nodig en pasten we protocollen en afspraken aan om zo in ieder geval als eerste het gevoel van veiligheid te borgen. Opmerkelijk dan te ervaren hoe een ieder op geheel eigen wijze met de kwestie veiligheid omgaat; in mijn beleving nooit een punt van discussie. Bijzonder ook te zien hoe de één snel in actie komt richting oplossing en een ander juist zoekt naar de welbekende excuses...
Ach, zo leerde ik weer menig lesje en blijf ik het buitengewoon lastig vinden te zien wat (werk)druk en -stress kan doen bij anderen, zoekend naar wat mijn rol daarin kan of moet zijn… of juist niet.
Wat maakt nou dat we doen wat we doen? De werking van ons brein is uniek, dat is geen nieuws. Google op ‘Erik Scherder’, inmiddels de bekendste Nederlandse neuropsycholoog, en laat je verrassen!
Ons brein, net een computer; geef het een commando en hij doet het. Doe je dat niet, dan volgt hij het programma waarmee hij geprogrammeerd is. Als ik mijn brein dus geen opdracht geef, verandert er ook niets, doet het wat het ‘t beste kan; overleven en zorgen dat alles mij zo weinig mogelijk energie kost. Daar komt blijkbaar ook die natuurlijke weerstand voor verandering vandaan, heb ik me laten vertellen. Verandering betekent namelijk dat je aan de bak moet, het je energie kost en je misschien wel een risico loopt, omdat het anders gaat dan je gewend bent.

Er bestaat zelfs een mooie metafoor, over een bospad, en hoe veilig het soms is om op dat pad te blijven. Wil je echter naar die andere mooie plek, die met dat prachtige uitzicht, dan moet je een nieuw paadje maken. Moet je misschien wel bomen kappen, onkruid en takken opruimen. Best moeilijk soms, die eerste keer, als je je letterlijk een nieuwe weg baant door dat bos. De tweede keer dat je over dat pad loopt, gaat het daarentegen al een stuk makkelijker. Het nieuwe is eraf, het pad is schoon, krijgt zijn vorm en is al een stuk eenvoudiger te belopen, en de volgende keer en de keren erna, gaat het nog makkelijker, is het nieuwe pad mooi uitgesleten en loopt het zelfs lekkerder dan dat andere pad.

En zo werkt het dus ook in ons brein; in het begin kost het nieuwe je moeite, maar als je het maar vaak herhaalt, ontstaat er vanzelf een nieuw paadje, dat alsmaar sterker en sterker wordt en op het laatst zelfs makkelijker te volgen is dan het oude…

15 opmerkingen:

Marjolijn. zei

Knap geschreven meis, iets om over na te denken.
Blijf je hart volgen, dan kom je het beste over het nu besneeuwde bospad...!

Fijne avond, hou het warm en aangenaam.

Helena zei

Ik denk het ook Marjolijn en dat doe ik dan ook zeker :-)

Mrs. T. zei

Zo werkt het inderdaad. Het kost wat tijd en wennen, maar vaak lukt het dan ook weer wel.

Helena zei

Inderdaad mrs. T., iets met oefening baart kunst :-)

klaproos zei

Ja helena als je blijft doen wat je deed.... dan gaat er niks veranderen, jij kunt zelf die ene dominosteen aantikken en de zaak in beweging zetten... dat geldt voor ons allemaal, iedereen kan zeggen wat íe wil, maar we moeten het zelf doen...
een mooi voornemen voor volgend jaar :-)

Mevrouw Williams zei

Mooi geschreven,zo heb ik mijn ziek zijn leren accepteren door een ander paadje te nemen in mijn hoofd❤. Fijne week en sterkte met de drukte!

Helena zei

En zo werkt het Dien :-) xx
Dank je wel mw. Williams en mooi om te lezen dat ook dat voor jou werkt! xx

Patty zei

Wow, prachtig wederom! En de quote van Albert, perfecte toevoeging.
Nu ben ik wel iemand, die dan toch ook eerst kijkt of het echt nodig is die 'bomen om te kappen' om verandering te (bewerkstelligen, is dat een bestaand woord?) verkrijgen. Fijne rest van de week, lief mens. XxX

Helena zei

Uiteraard...als het niet nodig is, lekker niet doen. Waarom zou je iets dat perfect werkt, veranderen? :-) Jij ook fijne week Patty xx

mirjam kakelbont zei

Elke verandering moet van binnenuit komen. De asfalt weg verlaten en je een weg banen door de wildernis. Dan snap je ook meteen waarom je een ander niet kan veranderen...
Mooi blog, Helena.
Lieve groet

Helena zei

Dank je wel Mirjam en een lieve groet retour.

Merel zei

Om over na te de denken
Mooie metafoor ook
Soms kun je niet anders dan wat bomen kappen om op dat andere paadje te komen
Doet me denken aan toen onze zoon zijn visuele beperking we en vooral onze zoon heel veel bomen moest kappen om weer wat licht te zien in zijn onderweg

Helena zei

En ik hoop dat het pad nog steeds zo mooi verlicht is Merel :=)xx

pourquoi pas ??? zei

Wat mooi die metafoor over het bospad.
Ik zie het leven sowieso als een pad waar je zelf richting aan kan/moet geven.
Ga je rechtdoor, lekker veilig of sla je links of rechtsaf.
Ga je links dan zal je andere mensen, uitdagingen, kansen tegenkomen dat als je rechts gaat.
Ondanks alles vind ik mijn beslissingen best wel goed gedaan.
Veel pech maar ook veel geluk.
En die Einstein was zo gek nog niet.
Die spreuk had ik al in mijn schrift staan en is zo waar.
Liefs van mij.

Helena zei

Mooi geschreven ook pourquoi pas :-) Lieve groet terug.