Ontroerd

Ontroerd

'Besef dat niemand ooit je ware wezen kan raken...'

Ik realiseer me dat twee hectische, bijzondere weken, in meer dan één opzicht, toch weer heel mooi zijn afgesloten. 

Als ik zaterdagmiddag klokslag half 2 de auto in de carport zet -afspraak is nu eenmaal afspraak- haal ik even heel diep adem. Gelukt! Mijn lief kan naar de hockey en mijn lieve vriendin is klaar voor de Pinksteren èn heeft ook nog even haar kleinzoon kunnen knuffelen; een ontroerend moment, ook in meer dan één opzicht.

En misschien schrijf ik er ooit nog wel eens over, wie weet. Kan alleen nu de zinnen nog niet vormgeven die vertellen hoe het is om iemand jong en versneld dement te zien worden. Wat het doet als iemand beetje bij beetje de regie verliest over haar eigen leven. Steeds meer van haarzelf en van wat ze ooit kon, kwijtraakt, zonder het te beseffen, omdat ze het simpelweg soms niet meer weet, en soms ook weer wel...

Wanneer ik even later nietsvermoedend de ochtendkrant en de post van de mat haal, ben ik weer geraakt. Een lief berichtje, ‘zo maar’. Iets met 'leermomenten', 'dicht bij jezelf gebleven, zoals gebruikelijk' en 'herinner complimenten die je krijgt, niet de beledigingen...'.
Mijn beeld wordt heel even wazig, maar gelukkig helpt wrijven hier wel, en een keer goed mijn neus snuiten ook.

Cadeautjes
Het ontroerd me. Zoals meer me de afgelopen weken ontroerd heeft. Ach ja, complimentjes in ontvangst nemen en trots zijn ergens op is nu eenmaal niet helemaal mijn ding. Tegelijkertijd hoor ik dan ergens in mijn hoofd mijn moeder: 'Doe maar gewoon kind, dan doe je al gek genoeg...'. Het kwam de afgelopen dagen weer spontaan naar boven tijdens een leuke, leerzame training met hele lieve en leuke mensen. Waarden en overtuigingen; zijn ze van jou of zijn ze misschien toch van die ander? En misschien nog wel belangrijker: Wat doe je er (nu) mee? Waar wil je heen en wat is je ambitie? Leef je die... voor de volle 100%. 

'Beknot je vooral niet op je dromen', zei ooit eens iemand tegen me. Ook die schiet regelmatig door mijn hoofd. Net als de 'wondervraag': Als je morgen wakker wordt, er zijn geen beperkingen (de toverfee is langs geweest :-)) en alles is precies zoals jij wilt, hoe ziet het er dan uit? Wie ben je, wat doe je, wat zeg je...?

Tja, ik heb in ieder geval de komende weken even de tijd om er in alle rust over na te denken. Lekker doen en laten waar ik zin in heb, samen met mijn lief. Drie heerlijke weken vrij; gepland maar toch ook een cadeautje, mede mogelijk gemaakt door mijn lieve collega's! 

Vrijheid, in ieder geval voor mij een niet te missen, alles omvattende waarde; ik leef hem (misschien zelfs wel meer dan) 100%.