... zoiets #8

Ik ben al even wakker als de wekker 07.00 aangeeft. Gewoon slecht geslapen. Tja, het gebeurt, soms. Het is zondag, heerlijk…we hoeven niet te werken.
Eigenlijk hebben we gisteren afgesproken dat we vandaag weer één van onze favoriete bezigheden oppakken; wandelen terwijl de zon opkomt... zo lekker (èn zo mooi!).

Ik gooi zachtjes (het kan) mijn benen buiten bed en schiet geruisloos in mijn joggingbroek. Althans, dat denk ik, als ik ineens een slaperige stem boven het dekbed hoor uitkomen die vraagt of het al tijd is... Op mijn 'over een uurtje kom ik je nog wel een keertje roepen', draait mijn Lief zich met een bijna gelukzalige zucht nog een keertje om en loop ik stilletjes de slaapkamer uit. 

Genietend van mijn eerste koffie verkeerd, los ik eerst de Zweedse doorloper op in onze weekendkrant. Ach ja, je zal hem toch winnen, zo'n 'fantastische Apple iMac...
Daarna check ik snel mijn e-mail, tik een blogje, smeer alvast wat broodjes en zet een pot thee die we zo meenemen. Scheelt weer tijd!

Als ik rond acht uur weer boven kom, zie ik een wat slaapdronken hoofd van mijn Lief boven het dekbed uitsteken. 'Weet je zeker dat je wilt wandelen schat?', vraagt hij met een klein stemmetje. Ik schiet in de lach. 'Tuurlijk joh. Het is het mooiste weer van de wereld. Rijp op de daken, droog, de zon schijnt, èn alles staat al klaar. Alleen nog even de thee in de thermoskan en we kunnen!'
Zuchtend gooit hij het dekbed van zich af. Hij weet ook dat dit gewoon even zo'n 'doorbijtmomentje' is, maar dat als we straks weer thuis zijn, gewassen en geschoren op de bank zitten, we weer heel erg blij zijn dat we het gedaan hebben; onze stille zondagochtendwandeling, terwijl de zon opkomt...