zondag 30 november 2014

Panta rhei - alles stroomt...


Soms weet ik niet wat ik moet schrijven, zoals vandaag. Wat op zich best een beetje vreemd is, want er zijn genoeg dingen waarover ik kan schrijven. De vraag is alleen, wil ik het? Of misschien moet ik hem wel anders stellen: kan ik het?

Over sommige dingen kan ik gewoon nog niet schrijven, hoe graag ik dat ook wil. Of misschien wil het ook wel niet, misschien weet ik dat zelfs nog wel niet.

En dus kan het dan ook zo maar gebeuren dat ik de afgelopen week een beetje heb lopen dubben en strubbelen met allerlei gedachten en teksten in mijn hoofd, zowel privé als zakelijk, die waarschijnlijk toch niemand ooit zal lezen. Beetje lange zin misschien, maar ach, zo voelde de week ook.
En weet je, als je dan wel wilt dat iemand het leest, is de kans groot dat je -net als ik- te snel op dat ene verkeerde knopje drukt en alle tekst ineens als sneeuw voor de zon is verdwenen ... 


Tja, weet je, ik weet het ook niet, misschien was het ook maar beter. Ik heb namelijk wel eens ergens gelezen dat 'chaos de eigenschap heeft groter te worden als je hem probeert op te lossen'... Dus ja, ach, laat maar gaan, denk ik dan maar zo. Ik heb tenslotte genoeg andere dingen die mijn aandacht kunnen gebruiken.


Maar goed, eigenlijk weet ik dus niet wat ik wil schrijven. En dat niet alleen, want -geloof mij- ik weet heel veel meer dingen niet. Ik weet bijvoorbeeld niet wat het is om niet in Nederland geboren te zijn, gediscrimineerd of gepest te worden. Of hoe het is als je als baby wordt weggegeven, in oorlog te moeten leven en je niet vrij uit te kunnen spreken over wat je denkt, of hoe je voelt, geen keuzevrijheid te hebben. Ook weet ik niet wat het is als je moet vluchten, door die oorlog, en het lijkt of je nergens welkom bent. Je als enige van een dorp overleeft, omdat een zeldzame virusziekte zo rap om zich heen slaat dat er nog geen middel tegen bestand lijkt. Nog minder weet ik wat het is om zelf die boodschap te krijgen, zo maar, onverwacht of misschien niet. Dat je ineens van alles moet gaan regelen, je niet weet hoeveel tijd je nog hebt met je geliefden... Hoe donker kan het worden in een mensenleven? Ik weet niet hoe het voelt, als dat je wereld is op dit moment. 


Wat ik wel weet, is dat ik dankbaar ben. Dankbaar dat ik ben wie ik ben, dat ik ben wáár ik ben, en dat ik er kan zijn. Niet meer en niet minder. En weet je, bij mij doet het altijd iets, als ik, zoals nu, op een stille zondagochtend, kaarsje aan, kopje thee erbij, om me heen kijk en me realiseer hoe dankbaar ik mag zijn.


En dus zeg ik: welkom in de Adventtijd, een tijd van hoop en verwachting. Een maand waarin de meeste families en vrienden weer samenkomen. Oude tradities opnieuw tot leven worden geroepen. Huizen worden versierd, cadeautjes worden gegeven en bijzondere maaltijden worden voorbereid...


De dagen zijn korter en worden donkerder, maar binnen wordt het elke week een stukje lichter door iedere zondag een kaarsje meer aan te steken. En misschien zelfs wel: doordat het licht buiten niet meer zo licht is, kun je het in deze tijd binnen in jezelf vinden...





10 opmerkingen:

klaproos zei

alles stroomt en niets is blijvend, fijn helena, want zo gaan droevige maar ook dingen die ons blij maakten voorbij,

alles gaat voorbij,

niks moeten schrijven maar alles mogen :-)

Wanda zei

Mooi verwoord! Ik hou het op dit moment op mijn blog ook luchtig terwijl we thuis ook in grote onzekerheid leven maar dat is ook iets waar je soms gewoon door heen moet... hoe zwaar het ook is..

Helena zei

Mooier kan eigenlijk niet hè Dien :-) xx
Dank je wel Wanda en een virtuele knuffel ook voor jou!

Boerin zonder Naam zei

Hoi Helena,
Wij hebben in Giessenburg een boerderij die PantaRhei heet. Staat in de verkaveling. Mooie naam, maar inmiddels vervallen doordat de voormalige eigenaar naar Friesland is verhuist (door de aanleg van de Betuwelijn).
Tja je hebt van die dagen, dan wil er gewoon niks. Zeker op van die donkere dagen net voor de jaarwisseling.
Groetjes, en tot schrijfs....

Marjolijn. zei

Mooi geschreven meis.
Ja, er zijn van die dagen dat het allemaal niets is en ook niets wordt.
Zeker niet als het zo'n donkere dag is als vandaag.
Hopelijk schijnt er morgen weer een beetje meer licht.
Warme avond.

Helena zei

Ach, wie weet Boerin.. wordt hij nog eens opgebouwd :-)
Dank je wel Marjolijn en als het te donker is, steek ik gewoon nog een kaarsje aan x

merel zei

je hebt zo van die donkere dagen dat je niet weet hoe of wat .... gelukkig zijn er dan de lichtjes om je aan te verwarmen en hoopvol naar uit te kijken

Helena zei

Gelukkig mogen we voor anderen ook een kaarsje branden Merel :-)

Patty zei

Vooral die laatste zin; wauw!
Die neem ik de komende donkere dagen met me mee. Dank!
Dikke knuffel

Helena zei

Ach ja Patty, soms lees ik van die mooie dingen, die ik dan bewaar in mijn kleine Moleskine, omdat ik zeker weet dat ik met wat aanpassingen ooit weer ergens kan gebruiken :-)