Zondag

Tijd 

(Rutger Kopland)

Tijd - het is vreemd,
het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is
en toch, hoeveel van wat er in ons leeft,
is ouder dan wij,
hoeveel daarvan zal ons overleven
zoals een pasgeboren kind kijkt
alsof het kijkt naar iets in zichzelf,
iets ziet daar wat het meekreeg
zoals Rembrandt kijkt
op de laatste portretten
van zichzelf, alsof hij ziet
waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen
het is vreemd, maar ook vreemd mooi
te bedenken dat ooit niemand
meer zal weten dat we hebben geleefd
te bedenken hoe nu we leven,
hoe hier, maar ook hoe niets
ons leven zou zijn zonder
de echo's van de onbekende
diepten in ons hoofd
niet de tijd gaat voorbij,

maar jij, en ik
buiten onze gedachten is geen tijd
we stonden deze zomer
op de rand van een dal
en om ons heen alleen wind

Soms realiseer ik me dingen pas later. Een paar uur, of soms pas na een paar dagen. Zie ik een plaatje, denk aan een tekst en ben gewoon even stil. Ineens weet ik dat dát het was, wat ik op dat moment voelde en zag. 

Soms snap ook ik echt maar heel weinig van dit leven. Of heb althans dat gevoel. Het valt nu eenmaal niet uit te leggen, ik doe ook geen poging meer, het hoort er allemaal bij. En naast dat alles, wat ik niet begrijp, gewoon ook een week en weekend met hele mooie en waardevolle momenten. En alle cliché kloppen, en zijn gewoon waar...

Ik lees verder in een oud interview van Kopland over zijn werk; aanvankelijk vooral gekarakteriseerd als weemoedig, ontroerend en melancholisch en een zoektocht naar het voorbije, het onvindbare.

Zo schreef hij ook:

Hoe zal ik dit uitleggen,
die waarom wat wij vinden 

niet is wat wij zoeken?

Laten we de tijd laten gaan 

waarheen hij wil en zie dan 

hoe weiden hun vee vinden

wouden hun wild, luchten hun vogels

uitzichten onze ogen

en ach, hoe eenvoud zijn raadsel vindt

Zo andersom is alles, misschien

Zoals hij zei: 'Het gaat om wat je niet kunt zeggen' en misschien is hiermee wel 'het onzegbare gezegd'...