(Was het maar) zo simpel

Een sjekkie hangt losjes in zijn linker mondhoek. zijn bladblazer stevig in zijn rechterhand. Zijn linkerhand rust comfortabel in zijn broekzak…

Ik heb er zo een beeld bij; onze mannen van de plantsoenendienst. Of tegenwoordig heet het geloof ik zelfs met een mooi woord: ‘Groenvoorziening’.

Toevallig ben ik vandaag thuis en dat maakt dat ik de noeste arbeid met eigen ogen kan aanschouwen en –horen.

Het slaapkamerraam staat een stukje open en terwijl ik sta te strijken, in het kader van ‘ik was, dus ik ben’ (klein woordgrapje van @Evert Kwok), hoor ik buiten gezellig, keuvelende mensen. Niet geheel accentloos, maar dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de streek waar ik woon. Echt, de Utrechtse Heuvelrug is best mooi verder…

In eerste instantie denk ik dat de buren hun koffiebezoek uitlaten, al is dat dan weer wat aan de vroege kant, om half tien. Nieuwsgierig als ik ben, zet ik het strijkijzer in ruststand en stel me strategische op bij het raam. Mijn aandacht wordt getrokken naar een  ‘gezellig’ cluppie mensen, gehuld in van die ‘prachtige’ –ongetwijfeld zeer praktische-  oranje jackjes, schoffel in de hand, debatterend over ‘gaan we aan de binnen- of buitenkant van het gemeenteperkje beginnen’. Hier en daar wordt nog een hark verwisseld, een sjekkie gedraaid en een mobieltje beantwoord en na een tien minuten begint er eentje dan toch met wat schoffelbewegingen … aan de binnenkant.

Er wordt nog wat gemopperd en gemompeld en ik begeef me weer richting strijkplank; er bestaat tenslotte nog steeds geen ‘was- en strijkdienst’ die ik kan inhuren. Terwijl het strijkijzer als vanzelf heen en weer beweegt onder mijn hand, gaan mijn gedachten een stukje op de loop over hoe zou het zijn, als medewerker groenvoorziening…
Beetje schoffelen en schoonmaken van gemeenteperkjes. Altijd met een ploegje, lekker wieden, beetje kanten steken en als top of the bill, als je na een paar maanden bewezen hebt dat je over echte groene vingers beschikt, mag je als laatste maatje ook nog met de bladblazer… met de hand in je zak en het sjekkie in je mond…

Tja, en dan heb ik soms van die momenten, zoals gisterenavond, dat ik dan even moet slikken en denk: waarom kan het leven niet altijd zo simpel zijn…