Op weg naar

Goede vrijdag, op weg naar Pasen, (klik hier voor het hele verhaal, net even anders, als je tijd hebt).
Geen verschil dus met andere jaren, alleen dan misschien het feit dat ik dit jaar thuis ben. Een soort van vrij, alhoewel er maar weinig uit mijn handen komt vandaag, maar dat heeft weer een hele andere oorzaak.

Goede vrijdag, net als alle andere dus. Ik was dan ook niet echt verrast toen ik gisteren in het nieuws weer het alom bekende item voorbij zag komen, met de alom bekende, zogenaamde gespeelde verbazing over de antwoorden op de vraag of mensen weten wat Pasen betekent.
Ik zit dan altijd toch nog een soort van te hopen (inmiddels tegen beter weten in) dat die verslaggever wel de juiste uitleg kan geven. Het feit dat dat dan nooit gebeurt, ook dit jaar weer niet, dat blijft mij dan weer verbazen...

Ikzelf ben met het verhaal opgegroeid. En hoewel we thuis nooit naar kerk 
gingen en we niet gedoopt zijn (dat mochten we later zelf lekker uitzoeken, zo vond mijn pa, na een zoveelste familieruzie vanwege 'twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen....), moesten we dan toch weer wel naar het christelijk onderwijs. 
Ook werd er thuis 'gebeden' voor het eten ('Here, zege deze spijze, amen....'), 
maar er werd dan weer niet, zoals bij de meeste klasgenootjes wel, uit de 
bijbel voorgelezen. En ook het slaapschietgebedje voor het naar bed gaan, 
werd eigenlijk altijd overgeslagen. Dat kan overigens ook hebben gelegen aan het feit dat we geen verwarming hadden boven en het altijd zo tandjes-koud was. Waarschijnlijk vond mijn lieve moeder het knielen op de koude vloer in je 
dunne pyjamaatje net even een bruggetje te ver (denk ik dan maar).

Maar het Paasverhaal op zich is mij dus wel degelijk bekend en ook bij ons hoorde daar gelukkig gewoon de paaseieren,de paashaas en het paasbrood bij. 
Alleen in de kerkse zin des woord moet ik dus eerlijk bekennen dat mijn jeugdherinneringen hieraan nu niet echt heel warm zijn.
Mijn roots liggen dan ook in een redelijk, hoe zal ik het noemen, 'zwarte-rokken-kousen-hoedjes-gebied'. Niet het aller, allerstrengst gelukkig, maar toch kon onze (toenmalige Nederlands hervormde) kerk. waar ik dan nog wel eens kwam met mijn omaatje als ze liever niet alleen wilde, ook wat van.

Ik kan me nog zo goed herinneren dat oma een keertje zei dat ze zo graag nog één keertje met mij naar het avondmaal wilde op witte donderdag. 
We zijn echter nooit gegaan; ze durfde nl. niet omdat ze ervan overtuigd was dat de dominee (God) vond dat ze 'te zondig was'...... 

Ik geloof niet dat ik dat gesprek en het verdriet in haar ogen ooit zal vergeten. Ik snapte (en snap nog steeds) werkelijk niet hoe je als kerk iemand dat gevoel kan geven. Mijn oma, de liefste van de wereld; voor mij toen de 'omgekeerde wereld'.

Laat ik het er maar op houden dat ik dus niet zo heel veel niets heb met het instituut kerk. Dat wil dus niet zeggen dat ik niet geloof, in iets, iemand, een kracht, moeder aarde, een entiteit of hoe je het ook maar noemen wilt. 

Weet je, ik heb het al eens vaker gezegd, maar ik geloof gewoon dat toeval niet bestaat en dat wonderen wel bestaan. Dat geloof ik niet alleen, dat mag ik nog steeds iedere dag weer ervaren, door wie of wat dan ook.... 

En wat jullie wel of niet geloven? Mij maakt het in ieder geval niets uit. 
We hebben maar één wereld, en daarmee moeten we het doen, met z'n allen, ongeacht welke kleur, mening, geloof of welke overtuiging dan ook; gelukkig maar! 

Wereld *klik*