Fenomeen (of toch ook weer niet...)

Nog voor we de deur van kantoor dicht trekken, weten we het al. We eten niet thuis. Blijft een leuk fenomeen; we hoeven niets tegen elkaar te zeggen. Het lijkt bijna op 'gedachten lezen'.

"Ja, laten we dat maar doen", zegt mijn 'meneer'. "We gaan gewoon even een hoofdgerechtje pakken. Tijd genoeg om daarna nog een cadeautje te halen".
Terwijl ik met het idee instem (ben nu eenmaal niet zo moeilijk over te halen), we richting auto lopen, vertel ik hem hoe het gesprek is gegaan.

Verbaasd is het goede woord. Verrast overigens niet, in tegendeel zelfs. En als ik er goed over nadenk dus eigenlijk ook niet verbaasd.
Ik had alleen iets beter naar mijn 'onderbuikgevoel' moeten kunnen luisteren. Had ik dat gedaan, zaten we nu niet met de 'gebakken peren'. 

Toch blijft dit dan weer een vreemd fenomeen, 'teleurgesteld worden', 'gevoel dat iemand je in de maling/niet serieus neemt...'.

Ik vind overigens de beschrijving van Immanuel Kant (filosoof) daarover wel een mooie. Mensen kunnen, volgens Kant, niet de ware aard van dingen kennen, alleen de dingen zoals ze ervaren worden. Ze zijn echter wel observeerbaar, zoals 'het aansteken van een lucifer'. Dus de vraag is misschien wel, heb ik het eigenlijk wel over een 'fenomeen'....?

"He 'miep', we zijn vrij, weet je nog? Einde 'K' voor dit weekend, althans... ik moet zondag nog wel wat doen, dusssss...."

Ik glimlach. Het is iedere vrijdag hetzelfde liedje. Even tijd nodig nodig om los te komen. En iedere week doen we weer ons best.

Het 'hoofdgerechtje' smaakt prima, wijntje erbij en onze gesprekken gaan, zoals gebruikelijk, van links naar rechts. Klinkklare onzin en serieuze onderwerpen wisselen elkaar af. Ons totaal niet bewust van het feit dat de avond anders zal verlopen dan gepland.

Ondertussen zie ik hem schuifelend binnen komen. Beetje krom, wit kort geknipt haar, zo te zien al aardig op leeftijd.

"O, ik zie dat u Red label heeft", hoor ik hem zeggen. Hij buigt zich nog een stukje naar voren, terwijl zijn gerimpelde knokkels wit kleuren bij het vasthouden van de bar. Het lijkt alsof hij het zekere voor het onzekere wil nemen, de fles met eigen ogen wil aanschouwen.
"Fijn hoor, doet u mij er maar eentje juffrouw". Als hij weer rechtop staat, kijkt de zaak rond. Ik neem aan zich afvragend waar hij zal gaan zitten. Even later schuifelt hij richting het tafeltje achter ons, mij daarmee uitzicht gevend op zijn gebogen schouders.

Hij komt speciaal voor de slibtongetjes, zo blijkt. "Nee, geen aardappeltjes erbij hoor, alleen frietjes graag juffrouw.... en wat salade."

Wij genieten nog even na met een espresso en een glaasje water; een gewone voor mij, voor mijn 'meneer' een dubbele. Als ook deze bestelling op tafel staat, zie ik uit mijn ooghoek een grote man enthousiast naar 't tafeltje van de oude man lopen. Breed glimlachend vraagt hij hoe het gaat.
"Tja, best hoor...", horen we hem zeggen. "Ach, ja, weet je, eigenlijk, nou ja, je weet wel.... uitgezaaide longkanker geconstateerd, mijn vrouw overleden in december, dus ja, ik dacht....".

Even valt er een stilte. Het is bijna tastbaar hoe klein die grote man zich nu lijkt te voelen. Hij herpakt zich snel en wenst de oude man veel sterkte ... en smakelijk eten.

Ook ons gesprek is even gestopt en we kijken elkaar aan. De zucht die ons beide ontsnapt lijkt bijna even diep.

Als mijn 'meneer' afrekent aan de bar en terugloopt, draait zich om richting de 'oude baas', die opkijkt. Hij wenst hem nog een hele prettige avond en ik zie het gezicht opklaren. Het lijkt zelfs of zijn schouders iets minder gebogen zijn. Kleine moeite, zo mooi om te zien.

Een telefoontje in de auto, onderweg naar..., maakt dat uurtje later de zin en onzin, het verleden en heden over -een andere tafel dan gepland- vliegen. Af en toe stopt het gesprek, even bellen, horen hoe het is, om daarna weer alle vier in gedachten bij onze vrienden te zijn. 
Een mooi fenomeen toch, observeerbaar en al; elkaar weten te vinden als het net even anders gaat.