Vergankelijkheid versus het moment

Er is een woord dat de laatste paar weken nogal irritant in mijn hoofd zit. Wellicht heeft het met de periode van het jaar te maken, dan kan. Maar ik lijk er maar niet vanaf te komen. In bijna alles zie, hoor en voel ik: vergankelijkheid. Of, zoals synoniemennet aangeeft: 'sterfelijk, broos, onbestendig, eindig, voorbijgaand, wat voorbij gaat...'.

En uiteraard weet ik het, dat niets permanent is, niets voor altijd is, alles per definitie tijdelijk is. Toch zijn er van die momenten dat je net iets harder dan anders met je neus op juist die feiten wordt gedrukt. Dat je je ineens realiseert, of al een hele tijd, dat je alles eigenlijk ordinair kunt zien als een soort product met beperkte houdbaarheid. Pfff, je zou er bijna depressief van kunnen worden.

Gelukkig ben ik dat niet, al gebeurt het me wel zo nu en dan (gisteren) dat ik in de auto rijd, een nummer hoor op de radio en dan ineens de tranen over mijn wangen lopen. Blijft iets vreemd, al heeft het vaak wel te maken met die tijdelijkheid van alles, dat dan weer wel. Maar goed, het is wat het is én het hoort er nu eenmaal bij. 

En zo verstrijkt de tijd, waarin mensen en dingen anders worden, verdwijnen, zonder dat we er ook maar iets aan kunnen veranderen. Dat besefte ik me weer eens heel duidelijk toen ik vorige week de handdoeken van mijn lieve moeder door mijn handen liet gaan; oud, bijna versleten... bijna verdwenen. Nog steeds, negen jaar na ook dat onontkoombare afscheid, 'doen' ze het nog best goed, bedacht ik me, terwijl ik voorzichtig de losgeraakte draadjes verwijderde, en de tijd even stil leek te staan...
 

Toch wil ik ook daar niet te lang bij stilstaan. Ook ik wil juist 'open blijven staan voor het onvoorspelbare ogenblik, genieten van het moment', zoals ik net (herkenbaar) in een mooi stuk tekst las over 'tijd en vergankelijkheid'.

Het sluit af met een prachtige alinea die ik dan ook graag deel: 'Voor degenen die niet in de eeuwigheid geloven, valt er misschien een ander soort eeuwigheid te ontdekken: niet de oneindig durende tijd, maar de eeuwigheid van een ogenblik. In het ogenblik, op het scharnierpunt tussen verleden en toekomst, concentreert zich immers alle tijd. Wie dat beseft, ervaart de tijd zelf soms zo intens dat zij stil lijkt te staan, al is het maar voor even...' Bron: Bas Nabers, filosoof

In het moment leven, ieder moment ervaren, ervan genieten, want net als zonnestralen -je kunt ze niet opslaan in een potje- zijn momenten niet te vangen. 

Hoewel? Als ik dan weleens kijk naar de foto's, vind ik eigenlijk heel stiekem -ondanks niet te vangen zonnestralen- dat dat me af en toe niettemin best lukt. Is een moment, een uitzicht of gezichtsuitdrukking dusdanig mooi, dat het zich als vanzelf laat vangen, in ieder geval laat vastleggen voor ... misschien wel toch de eeuwigheid; staat in ieder geval de tijd even stil en doe ik net of we alle tijd hebben!

*klik hier*

Zo maar een dag...#17

Ik heb geen kleine kinderen, met en voor wie ik vroeg op moet om op een kleedje te gaan zitten. Ook woon ik niet midden in Amsterdam, Utrecht of een van de andere gezellige grote steden. Wel ben ik al zo vaak verhuisd, sinds mijn zeventiende, waardoor je dan ook nooit echt tot de vaste kern dorpelingen behoort die elkaar van jongs af aan treffen op de plaatselijke vrijmarkt en/of in de Koningsnacht. Je kunt je natuurlijk ook afvragen of dat dan helemaal zo erg is, maar daar laat ik me verder niet over uit...

Het heeft er allemaal misschien wel mee te maken dat ik nooit zoveel gevoel heb (gehad) bij al die 'toestanden' op dit soort dagen. Hoewel ik daarentegen wel genoeg oude 'meuk' heb op zolder, die het zeker niet gek zou doen op zo'n kleedje. Maar goed, die kan ik natuurlijk ook gewoon weggooien. En, dat is dan wel weer het voordeel van 'zo'n dag', ik heb gewoon heerlijk een extra dag vrij. Voor mij betekent dit dan ook een lekker lang weekend van vijf dagen. Dus hé, mij hoor je verder niet. 

En natuurlijk deden ook wij op de lagere school mee aan de plaatselijke optocht. Verkleed en met versierde fietsen en al. Eentje daarvan kan ik me nog wel aardig herinneren; ik, boos en verdrietig, verkleed als het vrouwtje van Putten, inclusief knipmuts... En voor wie het beeld kent, er wel eens voor heeft gestaan, snapt waarom ik zo sip kijk op die foto's van dat jaar... 

Koningsdag 2015, 27 april. Tja, waarom eigenlijk niet gewoon 30 april hè? Of moet ik dat niet vragen? Maar zeg nou zelf, daar was toch niets mis mee, met die 30-ste? Ik vond het wel een lekkere duidelijke datum en zo. Heel eerlijk gezegd heb ik de discussie ook nooit zo goed gevolgd hoor. Vond het minder dan boeiend geloof ik. Het schoot alleen gisterenochtend door mijn hoofd toen ik hele interessante mensen, die er verstand van schijnen te hebben, hoorde praten over het feit dat Amalia het over een 'paar jaar' misschien wel op 24 april gaat vieren, want ook zij zal het weer anders willen doen dan haar vader... die volgens mij net twee jaar bezig is. Maar goed, toch wel fijn, niet? Dat we zulke visionairs onder ons hebben. Kunnen we daar alvast rekening mee houden...of niet.

Ach, wat maakt het ook uit op welke dag er een feestje is. We passen ons toch wel weer aan. Hebben het gewoon gezellig met elkaar, genieten van het feit dat we vrij zijn, drinken een drankje, eten een hapje, kopen misschien zelfs wel weer wat nieuwe 'meuk', en met een beetje mazzel schijnt ook nog de zon, zoals gisteren. 

Tja, en als ik dan nu de weerverwachting bekijk, moet ik al helemaal niet zeuren. Vanaf vandaag wordt het namelijk steeds een beetje koeler, met iedere dag kans op een bui. Dus ja, tel je zegeningen... en ik hoop natuurlijk dat jullie net zo'n gezellige dag hebben gehad als ik; onverwachts, gewoon een topdagje. Ik werd, word en blijf er in ieder geval nog wel een tijdje blij van, en niet alleen van gisteren... :-).

op een doordeweekse donderdag #15 en #16

 

Omdat ik er soms gewoon niet aan toe kom...

Omdat ik mezelf soms gewoon de tijd niet gun...

 

Betekent het natuurlijk niet dat ze er niet zijn, mijn blijmakers, waar ik blij van word, ben en blijf :-)

 

Dus niet op volgorde, en lang niet alles, maar wel dubbel en dwars van genoten:

* meest verse vlees van 'onze eigen' koe (een aanrader)

* zin hebben in asperges en die dan ook gewoon eten 's avonds

* buiten eten

* bonuskind dat met allemaal voldoendes zijn examen ingaat

* prachtig boeket gekregen, wat bijna 2 weken staat te schitteren

* hele fijne nieuwe leaseauto geleverd krijgen

* bbq aan en dan knus in het tuinhuis dineren

* buitenschilder begonnen en ineens je huis zien veranderen

* verrast worden door je lief met Spaanse tapas in Sneek

* jong leven, zowel op het water als aan de perenboom

* leuke stemworkshop met hele lieve en leuke mensen

* Japanse tapas en gezelligheid met lieve vrienden

* dagje thuiswerken omdat het kan

* mooie avondwandeling in de buurt (een aanrader)

* het heerlijke weer

* ...

* ...

* ... de rest volgt zondag weer!

 

Voorbij

Het is alweer voorbij, Pasen 2015.
En zal ik je eens wat vertellen? Ik vind het helemaal niet erg.

Het was een beetje vreemde Pasen, deze Pasen, om meer dan één reden. Ik ga er ook niet over uitweiden, want ach, wat geweest is, is geweest. Misschien was ikzelf dit jaar ook wel niet zo in de paasstemming. Zou kunnen. Alles ging en voelde ook gewoon een beetje anders dan anders.

Er waren in ieder geval deze keer geen versierde paastakken in huis. Ook de Passion heb ik donderdagavond niet gezien en zelfs de paaseitjes hebben we vrijdag pas laat in huis gehaald, omdat ik op Goede Vrijdag gewoon moest werken.   

Afijn, we hebben het weer gehad, zullen we maar zeggen. Intussen zijn bijna alle restjes weg, die ons nog herinneren aan deze toch wel 'andere Pasen dan anders'. De logeerbedden staan weer klaar om opgemaakt te worden voor de volgende logees. Alle (af)was is weer schoon, droog en (bijna) opgeruimd en de restanten paaslekkernijen hebben we vanmiddag heel relaxt, na ook nog even heel knus, saampjes de voortuin onder handen te hebben genomen, in een heerlijk zonnetje, met een heerlijk drankje erbij verorberd... Hoe simpel gezellig en lekker kan dan toch zo'n tweede paasdag zijn!

En weet je, buiten het feit dat het dan misschien een beetje een ongewone Pasen was, met verwondering, door oud en jong, hebben we ook enorm genoten. Er was weer meer dan voldoende om wel blij van te worden; al die smakelijke versnaperingen, de chocolade paashazen en -kippen die door mijn lief op de mooie brunchtafel waren gezet, een leuke zondagmiddagwandeling in de buurt, een potje dart met de bijna 17-jarige bonuspuber, uiteraard pas nadat vriendinnetje haar reis had voortgezet naar haar eigen familie, en ik heb weer een lieveheersbeestje gezien vandaag...

En hé, laten we bovendien het prachtige weer niet vergeten; wat een cadeautje was dat! Daar krijgt een mens toch energie van, al ben je nog zo moe!

Blijmakers #14

Blijmaker #13

... en uiteraard was nog veel meer dan

kikkers in de achtertuin,

terrasje in de zon,

indrukwekkende film 'Still Alice'...

en meer van die dingen waar ik toch echt wel blij van word, en zo

maar voor nu laat ik het even hierbij...

Regie

Zondagochtend. Ik staar een beetje voor me uit, blader een beetje door de dikke weekendkrant en onbewust zoekt mijn rechterhand mijn koffiekop op het tafeltje naast me. Leeg. Hmm, denk ik... lekker veel van geproefd dus, not!

Ach ja, ook die ochtenden horen erbij. Zo'n ochtend waarop ik me gewoon twee uur lang kan zitten afvragen waarover ik vandaag zal schrijven, want er is zo veel. Ik heb ook geen foto's gemaakt. Althans, geen boeiende, gewoon een paar losse flodders. Zeker niet genoeg om een blije compositie van te maken.

Muziekflarden en heen en weer schietende woorden vormen al een paar dagen een spektakel in mijn hoofd. Goh, als er nu toch eens een goede regisseur zou opstaan, dan zou er misschien nog wel een mooi geheel van te maken zijn.
Tja, hoe simpel kan het zijn hè -hoor ik jullie denken- dan pak je toch zelf die regie!

Tja, zo simpel kan het (soms ook niet) zijn, merkte ik de afgelopen dagen dagen maar weer eens. Regie pakken of misschien wel juist loslaten. 'Ook niet altijd makkelijk', hoorde ik iemand zeggen. En hij wilde best wel, maar ja, en dan? 'Dat betekent dat ik zo maar iemand het vertrouwen moet geven. Ja maar dat gaat zo maar niet...'.

Maar wat dacht je van bang zijn de regie te verliezen en je heel goed realiseren dat dat wel gaat gebeuren, om de simpele reden dat je soms in dit leven geen keuze (meer) krijgt...

Hoewel het daarentegen misschien soms ook wel gewoon heel comfortabel is als iemand anders even de regie pakt... al is het maar heel even, of misschien kan het juist wel samen...

Ach ja, zo maar wat flarden en flodders van de afgelopen week, me realiserend dat ik onderweg was om over iets heel anders te schrijven. Een situatie die Annette Heffels mooi beschrijft in de Margriet van deze week; één van de lieve verjaardagscadeautjes van mijn Lief, waar ik iedere week weer heel blij van word! Net als de herinnering die het lezen van dat artikeltje bij me opriep, aan de tijd dat ik op kamers woonde. Ook mijn moeder heeft namelijk meer dan eens heel goed geluisterd naar mijn toenmalige losse flarden en flodders. 'Ze was er dan gewoon, had mijn kamer gepoetst voordat ik thuiskwam, luisterde (en liet mij vooral praten) en had tassen vol boodschappen gehaald, zodat mijn voorraad- en koelkast uitpuilden met haar liefde'. Nam, ongemerkt, misschien wel heel even een klein stukje van de regie over...

Tja, hoe simpel kan het soms zijn!

  

Het beest...#11

'Je moet het beest recht in de bek kijken. Als 't klote is, is 't klote... en vervolgens laat je je verrassen door 't leven'.

Een uitspraak van Rene Gude, filosoof, denker des Vaderlands en nog wel eens te zien geweest op tv. Sinds gisteren echter niet meer onder ons, zo hoorde ik op de radio. 

Op internet kwam ik nog wat verhalen over en van hem tegen en zo ook zijn laatste tv-optreden bij 'De wereld draait door' kwam nog even langs.
Bijzondere man met bijzondere verhalen, en al kon ik hem soms ook gewoon echt niet volgen, charismatisch vertellen kon hij wel.

'Het beest recht in de bek kijken...'. Het bleef de rest van de dag een beetje bij me hangen. Volgens mij hebben we ook allemaal wel 'zo'n beest', in welke gedaante of vorm dan ook.

Ik heb er in ieder geval meer dan één keer gezien de afgelopen week, en niet alleen maar bij mezelf. De een natuurlijk groter dan ander. Hoewel, wie ben ik om de grootte te bepalen. Wat voor mij groot is, kan voor een ander wel heel klein zijn en omgekeerd. Het gaat tenslotte ook niet om de grootte van 'het beest'. Klein of groot, groot of klein, zolang je het maar recht in de bek kijkt en niet bij de pakken neer gaat zitten. Niet net doen alsof 'het' er niet is. 
Ook ik ben ervan overtuigd dat dat het beste werkt. En dat niet alleen, ik heb het deze week zelfs van dichtbij ervaren. 

Schatten van mensen, die het beest recht in de bek aankijken op een nuchtere en eerlijke manier...en zich vervolgens positief laten verrassen door 't leven. 

Want hoe gaaf is het om te zien, te horen en te voelen, dat ondanks dat 'beest', er genoten wordt van samen boodschappen doen, afrekenen dat lukt, een boterham smeren en het niet uitmaakt hoe het eruit ziet, of van gewoon een moment voor jezelf, een drankje in de zon, dat er voor je gekookt wordt als je moe bent van de dag, één van je verjaardagscadeautjes door de bus valt, of als je ervaart dat vrijheid soms in hele simpele dingen zit, gewoon uitspreekt dat het leven af en toe gewoon een hoop gedoe is, soms ook gewoon klote is, maar straalt en schaterlacht bij het ophalen van herinneringen of bij de dingen die nog op de agenda staan, waar nog tijd voor is... Het heeft mij diep geraakt.

Hoera versus Hatsjoe #10

Het is vroeg in de middag en ik hang wat in mijn stoel voor het raam. Laptop op schoot, glas water rechts en papieren zakdoekjes links, tussen het stoelkussen en beide armleuningen, in mijn broekzakken...

De zon schijnt en zo heel af en af toe voel ik een aai langs mijn wang; een zuchtje wind dat zachtjes door het raam naar binnen waait.

Als mijn blik naar buiten afdwaalt, zie ik de eerste citroenvlinder dwarrelend langs de ramen dansen en ik glimlach. De wereld wordt gewoon echt iedere dag een stukje mooier met blauwe luchten en merels die één voor één hun keeltjes smeren om de mooiste koortjes te laten horen, alsof de zon er altijd is geweest.

Het is ontegenzeggelijk waar, de eerste bloemen en bomen ontwaken uit de winterslaap... het hele grassen- en pollen-circus komt ook op gang.

'De natuur ligt een week of twee voor op schema en door de hoge temperaturen dit weekend is er een zwaar pollenweekend op komst', las ik vanochtend in de krant, tja.

Ongemerkt wrijf ik nog een keertje in mijn jeukende ogen, doe de zoveelste poging mijn verstopte neus te ontdoen van alles wat een vrije (adem)doorgang in de weg zit en vraag me tegelijkertijd af of ik het me verbeeld of dat ik echt minder lucht heb dan een paar dagen geleden… 

Ik trap er ook gewoon ieder jaar wéér in. Gil, net als de rest van Nederland, heel hard: 'hoera, het is lente!'. Alleen verandert mijn ‘hoera’ na een paar dagen al heel snel in ‘hatsjoe, (lang leve de lente)’ (bron: loesje).

En toch hè, ik wil niet zonder! Kan uren staren naar een keur aan fel gekleurde krokussen die op de meest bizarre plekken in de tuin uit de grond schieten. En geloof me, ik heb er nog nooit één bol ingezet! Ook vind ik het prachtig om te zien hoe sommige bloemknoppen op barsten staan en je overal dat frisse, jonge groen tussendoor ziet piepen. 

Groen, de kleur van de natuur en het leven zelf. Hoe kan het ook anders! En volgens bronnen staat het ook voor genezing, zowel van lichaam als van geest. Als je je niet lekker in je vel voelt, kan de kleur groen je er weer bovenop helpen... Genoeg dus om blij van te worden, lijkt me zo.

En ook deze week waren er gelukkig volop redenen om blij te zijn en blij te blijven, met bijzondere momenten, ontmoetingen, ervaringen, lieve mensen en weer een mooie avond met oude (klik) en nieuwe juweeltjes (klik); een persoonlijk verhaal van Frank, vertolkt in een universele taal: muziek.

Blijmaker #9

Ik ruik naar lente! Of beter gezegd: ‘ik ruik naar vijgenmelk met arganolie’; één van de lieve en lekkere verjaardagscadeautjes. Zonder in details te reden, iets met #scheren, #scrubben en #smeren...
Ik wist dat vijgen lekker smaken, maar dat ze ook zo ruiken, dat wist ik echt niet. Jeminee, wat lekker zeg. Helemaal na een iets 'zwaardere' #ochtendwandelingsomshalfindezon, ergens tussen de wilde zwijnen. Natuurlijk vanochtend geen wild zwijn te bekennen, alleen maar omgewoelde overblijfselen van hun struintocht naar vreten. Hier en daar ook een verdwaalde uilenbal, waarin je zelfs nog ziet dat er ooit in datzelfde bos een muisje of klein vogeltje woonde. Zonder details, iets met #vachtje en #botjes...

Afijn, het ging vanochtend iets stroever dan vorige week. Allereerst was ik niet zo vlot, en toen ik mijn ogen opendeed, was ik overtuigd dat het rotweer was. De wind beukte hartstochtelijk om het huis en de regendruppels kletterden met meer kabaal dan anders op de buitenzonwering van de buren... Voor mij in ieder geval genoeg redenenen om geen #ochtendwandelingindezon te maken. Op mijn 'Blijf maar lekker liefje, het is takkeweer, we gaan niet wandelen', kreeg ik dan ook nauwelijks reactie. Prima dus.
 

Echter beneden werd ik begroet door een stralend blauwe lucht, met zon! Tja, en dan komt bij mij de twijfel hè, want wie ben ik dan om ons zo'n heerlijke #ochtendwandelingindezon te misgunnen. Zo eentje waarvan je zeker achteraf zegt, als je gescrubbed, geschoren en ingesmeerd op de bank zit, dat het weer een fantastische wandeling was en dat je dat iedere zondag wel wilt...

Efin, om een lang verhaal ietsjes in te korten; de zon bleef schijnen en hoewel mijn lief niet helemaal overtuigd was toen ik hem even later zachtjes influisterde dat het toch echt te jammer zou zijn als we niet gingen, want 'ik was toch diegene die een half uur eerder juist niet wilde wandelen omdat het géén mooi weer was...', gingen we toch. En hadden we aan het begin van onze #ochtendwandelingzonderzon nog vier minuten de paraplu op, werd het al snel de #ochtendwandelingindezon, uiteraard met broodjes en warme thee, want in ieder bos is ergens wel zo'n kneuterig bankje te vinden waar je even lekker kunt pauzeren…

Ik ruik niet alleen naar lente, ik heb haar vanochtend ook gevoeld en gehoord. En meteorologisch of niet, voor mij is de lente vandaag gewoon begonnen en kijk ik blij terug èn vooruit!

... zoiets #8

Ik ben al even wakker als de wekker 07.00 aangeeft. Gewoon slecht geslapen. Tja, het gebeurt, soms. Het is zondag, heerlijk…we hoeven niet te werken.
Eigenlijk hebben we gisteren afgesproken dat we vandaag weer één van onze favoriete bezigheden oppakken; wandelen terwijl de zon opkomt... zo lekker (èn zo mooi!).

Ik gooi zachtjes (het kan) mijn benen buiten bed en schiet geruisloos in mijn joggingbroek. Althans, dat denk ik, als ik ineens een slaperige stem boven het dekbed hoor uitkomen die vraagt of het al tijd is... Op mijn 'over een uurtje kom ik je nog wel een keertje roepen', draait mijn Lief zich met een bijna gelukzalige zucht nog een keertje om en loop ik stilletjes de slaapkamer uit. 

Genietend van mijn eerste koffie verkeerd, los ik eerst de Zweedse doorloper op in onze weekendkrant. Ach ja, je zal hem toch winnen, zo'n 'fantastische Apple iMac...
Daarna check ik snel mijn e-mail, tik een blogje, smeer alvast wat broodjes en zet een pot thee die we zo meenemen. Scheelt weer tijd!

Als ik rond acht uur weer boven kom, zie ik een wat slaapdronken hoofd van mijn Lief boven het dekbed uitsteken. 'Weet je zeker dat je wilt wandelen schat?', vraagt hij met een klein stemmetje. Ik schiet in de lach. 'Tuurlijk joh. Het is het mooiste weer van de wereld. Rijp op de daken, droog, de zon schijnt, èn alles staat al klaar. Alleen nog even de thee in de thermoskan en we kunnen!'
Zuchtend gooit hij het dekbed van zich af. Hij weet ook dat dit gewoon even zo'n 'doorbijtmomentje' is, maar dat als we straks weer thuis zijn, gewassen en geschoren op de bank zitten, we weer heel erg blij zijn dat we het gedaan hebben; onze stille zondagochtendwandeling, terwijl de zon opkomt...

Blijmaker #8

Gewoon even nodig, soms. Zeker na zo'n week als de afgelopen week.

En dat gaan we dan zo ook doen; een vroege ochtendwandeling bij een opkomend zonnetje. Terwijl de daken nog wit zijn van de rijp, hangen de dauwdruppels nog bevroren aan de takken, wetende dat ze over niet al te lange tijd mogen loslaten...

De hoogste tijd dus voor een echte pauze, want wat de druppels kunnen, kan ik ook :-). Tenslotte gold 'Geen paniek, het is maar chaos' voor de afgelopen week. En weet je, zelfs in de chaos - die echt niet altijd leuk, gezellig of te begrijpen is - waren er weer zoveel mooie, gave en bijzondere momenten, waar je gewoon vanzelf blij van wordt, al ben je het niet, echt!

De foto's van de #blijmakers #8 volgen later, want natuurlijk hoort daar ook de wandeling van vandaag bij. 

Ach, misschien is een klein voorproefje wel leuk, want gisteren was ook wel weer heel bijzonder en gezellig met T&T :-). Altijd een klein feestje bij onze kapper en dit keer helemaal, maar daar vertel ik later nog wel eens over...

Voor nu had vriendin 'T' weer een wereldidee, en vielen de tosties goed in de smaak bij zowel kapper 'T', andere vriendin 'T' en natuurlijk ook bij mij!

PS: en ben ik ook nog blij met mijn nieuwe kleurtje :-)

Wens iedereen een hele mooie zondag en tot later...

Psychologisch poetsen

Onderzoek heeft uitgewezen dat het onderhouden van je huis en je spullen een vorm van intelligentie is... las ik deze week.

Ook las ik dat als je oog hebt voor het verval van zaken en je doet er wat aan, dat je dan je hersens gebruikt. Wow, jeetje. Je zou toch bijna acuut stoppen met lezen en in de startblokken springen met sopdoek, bezem en dweil...

Heel eerlijk gezegd ging het gisteren bij mij niet helemaal zo hoor. Het wetenschappelijke gedeelte las ik overigens pas vanochtend, toen ik op zoek was naar een 'leuk plaatje'. 

Maar, eerlijk is eerlijk, de beroemde voorjaarsschoonmaak werkt meestal therapeutisch. De meesten van ons weten intussen dat door schoon te maken en overbodige rommel weg te gooien, je hoofd leger wordt. Althans, zo wordt beweerd. Net als dat je al poetsend en schrobbend letterlijk schoon schip maakt; je je humeur opfrist...

Er schijnt trouwens nog een vorm van intelligentie te zijn, bleek uit datzelfde wetenschappelijke onderzoek. Iets met goed voor jezelf zorgen door voldoende te slapen, gezond te eten, genoeg lichaamsbeweging, voldoende ontspanning... Afijn, daar ga ik het een andere keer wel over hebben, of niet.

Psychologisch poetsen of therapeutisch t.... Tja, ik kan eigenlijk geen goed synoniem, beginnend met een T, vinden voor opruimen/schoonmaken. Misschien komt dan 'structureren' wel het dichtste bij. Ach ja, als je het heel snel zegt, hoor je de S bijna niet en 'therapeutisch structureren' klinkt ook wel aardig, toch?

Maar goed, zoals ik al zei, mijn opruimbui gisteren had in het geheel niets te maken met welk wetenschappelijk onderzoek dan ook. En wat het dan was, doet ook eigenlijk helemaal niet ter zake. Feit is wel dat we weer een paar schone en opruimde keukenkastjes hebben; de kruiden en de thee weer bij de kruiden en de thee staan en dat je altijd meer broodzakjes hebt dan je dacht...

Therapeutisch of psychologisch, of gewoon 'hard nodig', wat maakt het uit. Zolang je maar doet waar je blij van wordt, toch?!

Ik werd het deze week in ieder geval van onze eigenwijze Mies, mijn Lief die zich gelukkig weer iets beter voelt, en ja, natuurlijk ook van de schone keukenkastjes :-). Een beetje kleur ontdekken in eigen tuin werkt eveneens mee èn vandaag toch ook zeker van een heerlijke ochtendwandeling in de Oostvaardersplassen; je kunt de lente bijna ruiken...

Blijmaker #6 en uiteraard weer een beetje meer...

... een terugkomend thema, in de afgelopen tijd, zo het lijkt.

In mijn hoofd borrelt en bruist het al een paar weken. En hoe gek het misschien ook klinkt, ik vind het ook wel even een soort van prettig. 
Want ondanks al dat bruisen en borrelen, is het geen chaotische warboel. En neem van mij aan, dat scheelt de helft!

Als ik een glimp achterom werp in de tijd, kijk ik terug op een paar mooie dagen, met bijzondere ontmoetingen, met stuk voor stuk hele lieve en speciale mensen. Eentje daarvan ken ik al 30 jaar, en het was dan ook weer als vanouds. Hoewel dat eigenlijk ook weer niet helemaal waar is.
Toen kon ze namelijk nog wel gemakkelijk haar eigen jas dichtknopen en had ze geen hulp nodig bij het zoeken naar het knoopsgat. Toen ging eten met mes en vork nog wel automatisch... 

De anderen ken ik weer net iets korter; een jaartje of 7, 10, maar zelfs ook 25 tikt de tijd aan. Al zit er hier en daar wel een 'pauze', gewoon omdat het soms zo werkt in het leven; de ene net iets langer dan de andere, maar ook dat is oké.

Tja, wat doet die tijd er eigenlijk ook toe hè. Want zeg nou zelf, wat is tijd nou helemaal?

Wat is nou tijd, als je nu al weet dat die eindig is over niet al te lange tijd.
Of als je juist niet weet hoeveel tijd er nog is, maar je wel zeker weet dat je over een tijdje geen benul meer hebt van die tijd (want alzheimer houdt helemaal nergens rekening mee...). Tijd te kort soms om bij te praten en misschien ook wel tijd te veel om na te denken.

En zo gaat ook dit toch wel speciale weekend eenvoudigweg op in de tijd; een goeie tijd, die weer is omgevlogen, zoals altijd, als het gezellig is.

Ik sluit af met een Chinees gezegde; zag hem in een brief die ging over 'dat we leven in interessante tijden', 'verandering' en 'je eigen rol hierin' ...en zo:

'When the winds of change are blowing, some people are building shelters
and other are building windmills.'

Iets dus ook met: 'Zie je beren, of zie je kansen voor jezelf?'... en gelukkig bepaal je dat helemaal zelf!

Net zoals ik zelf bepaal waar ik blij van word, want wat voor mij geldt, geldt uiteraard niet voor iedereen :-).

De afgelopen week was voor mij in ieder geval opnieuw heel bijzonder, met speciale momenten, buitengewone gesprekken, en
> als eerste natuurlijk het feit dat mijn Lief het ook meer dan leuk heeft gehad
   maar bovenal ook weer veilig thuis is :-);
> een spontaan klein ritje op zondag en een onverwachte 'check' van de
   bloemen 'bij mijn moeder';
> een zeer geslaagde bijeenkomst op mijn werk met weer verrassende
   conversaties;
> een inspirerende avondwandeling met een prachtige volle maan;
> lieve cadeautjes en dus de lente weer in huis;
> lekker avondje (eten) met mijn Lief, voorafgaand aan zijn weekendje weg en
> na een hele gezellige zaterdag, met 2 hele lieve schatten, uitgebreid ontbijten
    ... en gewoon verder gaan waar we gebleven waren, met veel praten en
    'het analyseren van de wereld... :-). 

Ach ja, wie raakt daar nou wel over uitgepraat?  

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

... (wie ben ik in schrijversland?)

Toeval bestaat niet! Mijn hemel, hoe vaak heb ik dat al niet geroepen in mijn leven. Ik ben er intussen dan ook wel van overtuigd dat dát zo is. Want hoe toevallig is het, als ik - op het moment dat ik begin met een opdracht - de titel van mijn verhaal op papier zet en op tv, die heel zachtjes op de achtergrond aanstaat, de film ‘Mirror, mirror’, oftewel ‘Sneeuwwitje’ begint? Tja... :-)

Tegelijkertijd dacht ik aan wat ik net gelezen had: ‘Schrijven vraagt om een rustige omgeving. ‘Er zijn maar weinig schrijvers die, begeleid door Hilversum 3, in staat zijn om tot goede resultaten te komen’.

En weet je, het klopt echt. Want zelfs in de voorgaande zin moest ik ettelijke malen de backspace van mijn toetsenbord gebruiken omdat ik werd afgeleid.

De tv ging dus uit en ik concentreerde me op de opdracht: ‘Geef een visie op jezelf als schrijfster van korte verhalen.‘

Heel eerlijk gezegd, dacht ik maandagavond: Oh leuk, dat doe ik wel even. Mijn Lief heeft zijn sportavond en ik heb dus rijk alleen…

En onderwijl zat er tussen de eerste zin en deze al bijna drie kwartier. Struinde ik een beetje op het wereldwijde web, op zoek naar, tja, naar wat eigenlijk?

Toch lastiger dan ik dacht, die visie op mezelf, als schrijfster. Want zie ik mezelf eigenlijk wel zo? Spiegeltje, spiegeltje… 

Wat ik in ieder geval weet, is dat schrijven inmiddels wel een passie is geworden. In die zin weet ik dus ook dat het belangrijk voor me is. Alleen als je me dan vraagt wat ik ermee wil bereiken. Naja, dan kom ik daar niet zo goed uit.

Ik las laatst een heel mooi citaat van de toneelschrijver Ionesco, waar ik me wel in kan vinden: ‘Ik geef geen wijsgerige bespiegelingen, geen psychologische uiteenrafelingen, geen historische traktaten in dialoogvorm; alleen maar het spel… (op de planken).’

En zo ervaar ik het ook wel een beetje, denk ik, als een mooi (samen)spel, een ontdekkingsreis, waarin ik mijn lezers meeneem, inspireer, misschien wel op een bepaalde manier raak en mezelf en anderen soms aan het denken zet, of, heel simpel, gewoon blij maak...

En ach, waar ik dan sta op de lijn als ‘schrijfster van korte verhalen’, dat laat ik graag aan anderen over. En wie weet, krijg ik ooit nog wel eens antwoord van mijn spiegelbeeld...

Afijn, het was weer een hele bijzondere week, in meerdere opzichten. En misschien schrijf ik er nog wel een keer over, alleen nu niet. 

Voor nu simpelweg de blijmakers#5; ze waren er gelukkig meer dan genoeg, met prachtige amaryllisbollen, die eigenlijk in december hadden moeten bloeien :-), maar ja, in februari zijn ze ook mooi! De belastingdienst maakte de week misschien niet makkelijker, maar wel een stukje leuker. Ik heb genoten van de avondwandelingen met mijn sportmaatje en van een speciale dag met een speciale vriendin; we kennen elkaar al 30 jaar... Een spontane 'laatste-dag'borrel van een collega die volgende maand officieel afscheid neemt, was een leuke onderbreking op het werk. En hoe leuk is het om even spontaan 'toerist in eigen land te zijn'; ik raad het iedereen aan. Enne... de ambiance, verse roomboterkrakeling en het suikerbrood waren fantastisch #bakkersmuseum in Hattem, soms is een stukje nostalgie zo lekker :-). 

Wens jullie een mooie zondag en een nog mooier week toe!

Blijmaker#4 ... en een beetje meer

Gisterenmiddag nog even genoten van het pianospel van mijn bonuskind. Prachtige klanken, je kunt ze horen en maken, denken en dromen, weten of vergeten. Net als woorden, kunnen ze strelen en helen, leven en zweven. 

Klanken, die net als woorden een verhaal kunnen vormen... 

Een verhaal misschien wel over een periode waarvan je weet dat die ook weer voorbij gaat. Ervaringsdeskundigen typeren het wel eens als een 'storm' of een 'orkaan'. Bij sommige zelfs een alles verwoestende 'tsunami'.

Tja, ook hier hebben we te maken met 'een frontale cortex die nog volop in ontwikkeling is, waardoor ook slimme kinderen domme dingen doen en achteraf echt niet meer weten waarom.'
Ook hier is er sprake van 'een cognitief egocentrisme; het onvermogen zich in het gezichtspunt of zienswijze van een ander te verplaatsen. Niemand kan zo diepgaand lijden of zo'n intens inzicht ervaren...' om maar iets wetenschappelijks onderbouwds te noemen.

Maar ik kan natuurlijk ook gewoon zeggen dat het losmakingsproces in volle gang is, met een puber die botst op aangereikte kaders, waarden, afspraken en andere belangrijke zaken. En vanzelfsprekend snappen ook wij dat het erbij hoort. Alleen zijn de botsingen soms zo snoeihard. Zeker als mooie, liefdevolle, warme klanken ongewild veranderen in lelijke, gemene en koude... 

Ik moest dan ook even slikken gisteren toen ik zag hoe het mijn Lief raakte. Ik bedacht me dat wat ik hoorde, ik in ieder geval op die leeftijd nooit had durven zeggen tegen mijn ouders, buiten het feit of dat fout of goed is. 
Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik mijn 'lease'puber zo ontzettend veel gun, en één ding in het bijzonder, vrijheid; een waarde die voor mij in de loop der jaren meer dan belangrijk is geworden. 

En dan bedoel ik natuurlijk niet de vrijheid om er maar op los te leven, zonder enig respect, verantwoordelijkheid en meer van die universele waarden die we allemaal belangrijk vinden. Al weet ik inmiddels ook dat de interpretatie daarvan nogal eens kan verschillen. Voor een kind vanzelfsprekend ook op momenten gewoon rete verwarrend.

Nee, ik bedoel de vrijheid om vooral zélf te denken, een eigen weg te kiezen, omgeven met net genoeg
'begrenzing' en voldoende ruimte om eigen beslissingen te nemen.

En, ach, als we dan toch aan het vergelijken zijn met storm en orkanen, misschien is het dan wel handig om gewoon te 'zeilen op de wind van de vandaag'. De wind van gisteren helpt immers niet vooruit en de wind van morgen blijft misschien wel uit. Aan uitdagingen dus geen gebrek!

Aan #blijmakers deze week gelukkig ook niet, zoals een hele gave workshop @ravisie met de OR, waar woorden overgingen in waarden, een leuke avond en lekker gegeten met twee collega's die bleven slapen, goede uitslagen weer van mijn schoonvader, acupunctuur in mijn oor die zijn werk doet, beter slapen, een gezellige avond uit met lieve vrienden èn al met al een relaxt weekend met onze stoere, lieve puber. Genoeg om weer even op te kunnen teren!

Trier(us) versus Vlier(us)

Troosteloos. Zo maar een woord dat me te binnen schiet als ik naar buiten kijk. Tegels en daken nat, motregen die stilletjes naar beneden blijft komen en windstil. Dat dan weer wel.

Gelukkig voel ik me niet zo, troosteloos. Misschien wel soms, zoals nu, een beetje doelloos, moedeloos, waardeloos of een tikkeltje machteloos. Ik ervaar het alleen niet als nutteloos, klakkeloos, zorgeloos of zinloos. En zo kan ik nog wel even doorgaan, eindeloos...

Grenzeloos, mateloos en oeverloos, dat kunnen wij, ook al waren we dit keer niet op onze geliefde Waddeneilanden. We vonden namelijk dat we het Moeselgebied maar eens moesten gaan bekijken, mede ingegeven door de weervoorspellingen die er niet heel florissant uitzagen. 

Ach ja, en dan heb je ineens zo maar wat 'oosen' bij elkaar... voor wat het waard is!

Dat waren de afgelopen dagen in ieder geval zeker; meer dan 'wat' waard. En dat ik daar dan even twee dagen van kan 'bijkomen', zonder dat ik me tegenover wie dan ook hoef te verantwoorden, is dan toch wel weer meer dan grandioos!

Geen Vlierus (klik) dus, maar daarom zeker geen mindere blijmaker#3 :-)

goede reis, lekker huisje en mooi weer...

en ook op minder mooie dag, hebben we ons
uitstekend vermaakt...

een heftige wandeling (bergafwaarts en dus ook bergopwaarts :-)),
maar zeker de moeite waard...

al was het wel enigszins teleurstellend dat er beneden in het dorpje
-behalve het 'burgerbureau' of wel VVV-

helemaal niets open was...

geen idee waarom die VVV dan wel, maar, eerlijk is eerlijk, wij waren er blij mee 

voor de welbekende 'plaspauze' haha

Zondag (blijmakers #2)

Dit schreef ik dit weekend aan een lieve vriendin. En even later dacht ik: 'Weet je, gelukkig eigenlijk maar'. 

Want je moet er toch niet aan denken dat het andersom zou zijn. Dat het enige blijvende in het leven is, dat alles altijd hetzelfde blijft...

Nee hoor, dan toch graag verandering, beweging, hoe lastig en moeilijk dat soms ook is, zoals we ook dit weekend weer hebben ondervonden. Soms kan verandering gewoon ook pijn doen, je verdrietig maken. Maar hé, al lerend doen we, en meer dan je best kun je niet doen... wederom één van de wijze uitspraken van mijn lieve moeder.

Ze had er veel, en vaak ook meer dan waar. Tja, achteraf weet je alles van te voren. Wat ze echter ook vaak zei, is dat je vooral niet moet vergeten jezelf regelmatig te verwennen; nou dat hebben we dan ook maar gedaan vanavond; de sushi was weer voortreffelijk.

En zo waren er toch ook in deze bizarre week weer de nodige dingen waar we blij van werden en die het zeker waard zijn om te benoemen. 

Buiten o.a. een heerlijke ochtendwandeling begin deze week met een prachtige zonsopgang, een bijzonder bezoek aan een dappere lief mens, stak er eentje een klein beetje bovenuit; vandaag een paar uurtjes 'lease'puber bij het universum in Noordwijk. Een aanrader!

... en de rest vertel ik volgende week oké, inclusief hopelijk het nodige beeldmateriaal!

Tot die tijd wens ik iedereen een hele mooie week, waarin de storm gaat liggen (letterlijk en figuurlijk) en alles dié kant op stroomt die voor jou goed is...

"Het is moeilijk van iets te zeggen dat het onmogelijk is.
Want de droom van gisteren is de hoop van vandaag
en de werkelijkheid van morgen..."

Robert H. Goddard

Vriend of vijand... (blijmakers#1)

Dat hoofd van mij...
Ach ja, waarom zou het hier ook anders gaan dan bij de rest? Waarom zou ik nu juist zonder dichte en kapotte neus, vrij ademend en zonder een stem waarvan iedereen gelijk denkt: 'Meid ik weet nog wel een leuke bijverdienste voor je...', het nieuwe jaar in hobbelen?

Naja, ‘toevallig’ hebben we altijd genoeg zakdoeken en allerhande middeltjes in huis om het weekend door te komen. Alhoewel iets fitter, best fijn zou zijn. Helemaal omdat het altijd zo'n 'fijne' weerslag heeft op 'de rest' en zeker als ik naar buiten kijk; zonnetje, blauwe hemel, windstil… Ach, gelukkig word ik er niet saggerijnig van. Dat dan weer niet. 

Eigenlijk ben ik best wel een heel blij en gelukkig mens, al zeg ik het zelf. Wat natuurlijk ook weer niet wil zeggen –ik heb het hier al vaker benoemd- dat ik hier de hele dag zingend en jubelend door het leven ga. Integendeel hoor.
Ook hier trillen de ruiten zo af en toe in de sponningen, bij wijze van. Vindt
mijn Lief mij soms rete-eigenwijs, te hard, niet lief genoeg en gewoon een hele grote zeur. Daarentegen vind ik hem dan weer bij tijd en wijle....net zo’n grote zanik. Gelukkig weten we ook altijd weer snel de lucht te klaren.
Niets is mij vreemd, dus… mocht iemand toch nog dat idee hebben.

‘Ramptoerisme’ vind je dan ook dit jaar niet op mijn blog. Dit betekent echter niet dat ik het nooit als ‘klaagmuur’ gebruik, want hé, ik kan er gelukkig nog steeds mee doen wat ik wil. Ook dit huis treft 'buien met windvlagen en soms stevige rukwinden met orkaankracht'. Soms lekker om van me af te schrijven, en soms ook gewoon niet. Lijkt een beetje op mijn hoofd; soms vijand, soms vriend...

En dus -na wijs beraad met mij, ik en mezelf- heb ik dan ook besloten de zonnigheid en lichtheid weer te benoemen. Ik word er namelijk zelf altijd wel gewoon blij van! En tja, wie ben ik dan om het niet te doen?

Vanaf deze week dus weer ‘blij-zijn&blij-blijven-momenten'!

Misschien hetzelfde als vorig jaar, maar misschien ook wel net even anders, want een ding weten we inmiddels zeker; verandering is het enige constante... 

Eén ding vertel ik alvast, iets waar ik sinds een paar dagen heel erg blij mee ben, een echt gevalletje van #dathadikechtjareneerdermoetendoen :-)