IJskoffie

Het was ergens in augustus dat ik met haar in gesprek raakte. Een trouwe bezoekster van ons mantelzorgcafé, iedere 2^e vrijdag van de maand. 
In de pauze boog ze zich iets naar me toe en fluisterde dat ze eigenlijk vond dat ze er niet echt thuis hoorde. Ze was immers geen mantelzorger meer, vond ze. Zo had ze zichzelf ook nooit genoemd. Misschien ook wel nooit zo gezien zelfs. Ook vertelde ze dat ze vond dat er soms best wel een beetje geklaagd werd in de groep. Dat vond ze lastig. En juist daarom liet ze zich af en toe toch horen, zei ze, om anderen te laten zien dat er ook nog dingen wél konden. Dat er altijd iets mogelijk bleef, hoe klein ook. 

Tja, iets in haar doen en laten, haar kleine verschijning, guitige ogen en licht Indisch accent, raakte me.

Haar man woonde inmiddels niet meer thuis. Maar, hij had het goed waar hij nu woonde, verzekerde ze me. Al miste ze hem wel hoor. Ze ging nog steeds een paar keer per week naar hem toe en dan aten ze samen. En, tot voor kort nam ze hem nog mee naar het dorp, in de rolstoel. Dan zaten ze samen op het terras bij Job’s koffiekamer; alle twee met een eigen ijskoffie. Maar dat ging niet meer vertelde ze. Ze had de kracht niet meer om zijn rolstoel te duwen. En nee, vrijwilligers waren er ook niet. Ze keek even weg, haalde adem en zei toen zacht: "En ik gun het hem zo hè… en mezelf ook hoor… misschien nog een keertje zo’n heerlijke ijskoffie in het najaarszonnetje. Daar geniet hij zó van…"

Mijn hoofd draaide intussen op volle toeren en ik vroeg haar of ik met haar vraag aan de slag mocht. Ze glimlachte en bijna verlegen antwoordde ze: ‘Weet je het zeker? Ik zeg het niet om zielig te doen hè.”

Een kleine maand later, tijdens onze mantelzorgconferentie, maakte ze kennis met een lieve vriendin van me. Toen ze haar wens uitsprak, wist ik al dat juist zij degene was die dit kon en zou willen doen. Sportief, lief, gewend aan lange(ere) wandelingen én ervaring met Parkinson en dementie. Het klopte gewoon. En zo gebeurde het. Iets kleins. Iets simpels. Een match made in heaven...

Vandaag vierden we zijn leven en namen we afscheid van hem.
Toen we de kapel binnenkwamen, kregen we een hele dikke en liefdevolle knuffel van haar. En het eerste wat ze zei toen ze me vastpakte: "Toch nog één keer gelukt hè… en wat is het een mooie herinnering. Dank je wel en zo fijn dat jullie er zijn."

Ach ja, en zo is soms zoiets kleins precies groot genoeg!