zaterdag 12 oktober 2019

Gek hè, of toch normaal...

Weet je, soms weet ik simpelweg niet wat ik moet schrijven, of waar ik moet beginnen. Hoe ik, alles wat ik zoal meemaak - en dat is best nog wel een beetje - moet ordenen tot een enigszins logisch verhaal. Dat het ook nog een beetje te lezen is en zo. En zo vliegt er dus gewoon bijna een maand voorbij. Ach, misschien was ik wel gewoon te druk van alles en nog wat, zoals zo vaak. Want, eerlijk is eerlijk, er waren zo hier en daar nogal wat energieslurpers de afgelopen weken. Maar, gelukkig ook heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt. Maakt wel, alles bij elkaar optellende, dat ik het heerlijk vind dit weekend even in de niets-doen-stand te staan. Ook wel even een soort van verstandig, want helemaal fit ben ik niet, maar dat terzijde.

Op tafel flikkert zachtjes een kaarsje en door kamer klinkt de geweldige blues van Beth Hart en Joe Bonamassa. Ik neem een slokje rode port en bedenk me dat er van die dagen zijn, zoals vandaag, en beelden die bij die dagen horen, die ik waarschijnlijk nooit meer vergeet. Maar, op het moment dat die gedachte mijn denken doorkruist, bedenk ik me dan ook weer dat je daar natuurlijk nooit zekerheid over hebt. Ik niet, niemand niet. En gelukkig maar, toch? Gelukkig weten we nu niet wat we over een jaar nog weten. Gek eigenlijk, of misschien toch wel heel normaal...

En dus schrijf ik vandaag, als deze dag bijna ten einde is, gewoon wat mijn vingers tikken. Zonder enig doel, zonder thema, zonder onderliggende boodschap, zonder voorbedachte rade, zonder iets... Terwijl ik eigenlijk best een mooi gedicht had willen schrijven. Je weet wel, zo eentje die beweegt als op de golven. Meegaat met de flow, een ritme niet te missen, met mooie woorden, die een ieder raakt, juist omdat een iedere ze herkent, op zo'n dag als vandaag... 

En een andere keer zal ik weer schrijven over hoe mooi en fijn het was in Denemarken. Over de stilte, het meertje, de zonsopkomst en over die ene picknicktafel en het te kneuterige huisje. Ook zal ik dan waarschijnlijk weer schrijven over die mooie mensen die ik de afgelopen periode heb ontmoet en de gave dingen die ik leer van mensen die misschien wel een beetje gek zijn. Ach ja, wat is gek, wat is normaal? Best boeiend hoor als je je daarin gaat verdiepen en over na gaat denken. Bezig zijn met de dingen in het leven waar het echt om gaat. Gewoon je camerastandpunt een beetje verder uitzoomen dan je gewend bent (bron: Danielle Braun) dan kijk je met nieuwe ogen naar jezelf en je omgeving. Als je dat steeds opnieuw doet en jezelf leert je oordeel uit te stellen, wordt gek opeens normaal en normaal gek... En weet je, dan hoef je ook niet meer alles zo nodig te begrijpen, zoals ik altijd zo graag wil. Terwijl ik weet dat ik het toch niet kan, gek hè, of misschien toch ook wel heel normaal.


Net zo gek als normaal dat juist vandaag als ik de straat uit rijd, er voor het eerst een eekhoorntje voor mijn auto schiet, het nummer With a little help from my friends van Joe Cocker op de radio speelt en ik een roodborstje in de heg zie zitten als ik thuiskom...


Gewoon dan maar even toch dat liedje; wat hebben er op staan te swingen in 2007, het laatste concert waar we samen zijn geweest. Ik zie nog zo haar mager geworden handen het ritme mee tikken vorig jaar als ik dit nummer (klik hier) opzette omdat de dag haar even zwaar viel, ze verdrietig was, of me boos aankeek als ik moest bekennen dat ik haar echt niet verstond, en dat ook ik daarvan baalde en zo goed snapte dat het voor haar nog zoveel moeilijker was... om daarna het refrein feilloos mee te bleren, op haar manier, met die onmiskenbare twinkel in haar ogen, alsof ze zeggen wilde: 'Ja maar die ken ik nog wel'...

Gek hè, of misschien gewoon wel heel normaal, hoe je ineens iemand zo kunt missen en dat ook een jaar zo ongelooflijk snel voorbij kan gaat...

14 opmerkingen:

Marjolijn. zei

Geniet maar lekker van je weekend met alles mag en niets moet...!
Dat is ook wel eens goed om even bij te komen...!!
Fijne zondag.

Marleen zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Marleen zei

Sterkte met het moeten missen van je vriendin! Liefs

Helena zei

Jij ook Marjolijn xx
Dank je wel Marleen voor je lieve reactie.

klaproos zei

Ja zo gaat dat dat zijn gedachtes die overvallen je ineens, een geur kan triggeren of een gedachte, dat heb ik ook héél erg sterk.

maar de goeie dingen die jullie hadden maken het mooi toch
xxx

Helena zei

Meer dan mooi Dien...nog altijd xx

Gwennie zei

Het is eigenlijk precies zoals de morningpages... Gewoon schrijven, maakt niet uit wat. Het gaat om die tikkende vingers of schrijvende pen die in beweging blijven. :-)
En wat grappig (!🙄😂) dat je naar deze muziek luistert... ik durf het bijna niet te zeggen.... 😂😂

Helena zei

😁 waarom verbaast me dit nu helemaal niet 😉... wij kunnen ook niet wachten om haar weer te zien én te horen eind november; heerlijk avondje bluesrocken 😎

mirjam kakelbont zei

Mijn vriendin kreeg vandaag de uitslag van haar scan van vorige week en de uitslag zou bepalen of ze nog langer chemo zou krijgen of niet. Het waren de langste dagen sinds jaren. Het idee dat ze me zo maar zou kunnen ontglippen... Liefde is grenzeloos en leeftijdloos. Neem je tijd om te rouwen, het is zo rauw.
Sterkte en een lieve groet ♥

Helena zei

En sterkte voor jou en je vriendin Mirjam; mooie, gezellige en leuke dingen blijven doen zolang het kan!

Patty zei

Wellicht ook de tijd van het jaar. Net zoals het weer van het ene uiterste naar het andere schiet, zo ook onze gedachten. Stuur je weer een dikke knuffel! XxX

Helena zei

Gelukkig ervaren we al die tegenstellingen Patty, zowel in de natuur, in ons werk, in ons leven, onze gedachten; het hoort er allemaal bij en het mag er allemaal zijn toch. Jij ook een dikke knuffel retour! xx

Mrs. T. zei

Ik vind dit een wondermooi mijmerend blogje.Dank je wel voor het delen van jouw 'gedachtenkronkels'. Ik herken er wel het een en ander in.

Helena zei

Dank je wel Mrs. T. voor je lieve reactie