zondag 18 november 2018

Zo ineens

Ineens ben ik er weer, daar waar ik al even niet meer was geweest, terwijl mijn handen blijven rusten op een artikel in de Margriet van vorige week. In een split second, heel even negen jaar terug in de tijd. Fragmenten nog altijd even scherp, al kan ik er intussen met een zachtere blik naar kijken.

Die ene vrijdagavond, de zevende augustus. De geluiden, de beelden, de details! De kat die naar boven vliegt, terwijl de kattenbrokken in het rond vliegen; in mijn run om de voordeur open te zetten voor de hulpverleners, schopte ik per ongeluk zijn etensbakje om. De stem door de telefoon, die me dringend gebied hem op speaker te zetten: 'Kun je reanimeren? Dan nu, ik tel mee...'; het tellen hoorde ik niet, wel in mijn hoofd het deuntje 'staying a life' van de Bee Gees, blijven hangen van een BHV-training uit een ver verleden. Ineens het huis vol, kordate stemmen achter me: 'Stop maar, stop maar, we zijn er, we nemen het van je over
'; gebiologeerd bleef ik op een afstandje naar ze kijken. 

Mijn gedachten, als één van de politiemannen hoorbaar geëmotioneerd zegt: 'kijk maar niet hoor mevrouw, het is namelijk niet zo'n fijn gezicht'. En ik dacht alleen maar, ach, je moest eens weten; het beeld voorgoed op mijn netvlies gebrand. De sigaret die ik buiten in één beweging aansteek en vol afschuw gelijk ook weer uitmaak, ik lijk wel gek. De buurman aan wie ik mijn sleutel en telefoonnummer geef, voor het geval dat, en of hij straks even naar de kat wil kijken misschien; we woonden er net vier maanden... 

De rit met zijn collega naar het eerste ziekenhuis. Dat moment als we de rotonde opdraaien en horen dat er thuis eindelijk weer hartritme is. De ontelbare bekertjes zwarte koffie en sigaretten, buiten op het bankje bij het ziekenhuis, wachtend op nieuws; het was dan ook een zwoele zomeravond. De waarschijnlijk moeilijkste telefoongesprekken van mijn leven. Die nooit verwachte, pijnlijke reactie, maar gelukkig ook heel veel bemoedigende. Het gespannen maar ook opgeluchte gezicht van de dienstdoende cardioloog die naar buiten komt lopen en zegt: 'Hij is er weer, maar hij is er nog lang niet...' De dagen op de IC, de bikkelharde woorden van de intensivist: 'We weten niet of en hoe hij wakker wordt'; ze gaven hem nog geen vijf cent, zo hoorden we heel veel later. Zijn constante gevecht tegen de beademingstube, het koelen, de koortsaanvallen, de longontsteking, de slapeloze nachten, de onzekerheid, de vragen, herkent hij me wel als hij wakker wordt; we kenden elkaar amper twee jaar... 

En toch hè, ik heb nooit één moment getwijfeld, aan de liefde van mijn leven. Kan ik nog zoveel meer vertellen, al die kleinigheden, bijzonderheden, ja zelfs misschien wel onbenulligheden; vergeten doe ik ze namelijk nooit. Ons verhaal, geen dag meer onbevangen. Daarentegen zoveel meer intenser dan ooit. Zo fietsen we pas nog 31 kilometer, ergens in ons mooie land. Picknickten we op een bankje in de zon, klonken we op onze trouwdag -alweer negen jaar- en dacht ik met een grote glimlach aan de mooie tekst die hij destijds voor me schreef: 



11 opmerkingen:

Erika zei

Wow Helena, wat heftig! En mooi geschreven! Wat moeten jullie genieten van alle kleine dingen! Het zet mij aan het denken. Wat neem ik het leven soms snel als iets vanzelfsprekends. Bedankt voor het delen!

Unknown zei

Wow.....heftig 😙

Marjolijn. zei

Ja meis, ik weet het nog, je schreef er toen al over, na de eerste moeilijke weken.
Een hele moeilijke tijd, om nooit meer te vergeten.
Maar nu alles zoveel beter gaat, dan misschien ooit verwacht, mag je al de mooie en intense tijden gaan koesteren en genieten van alles wat er op je paadje komt.
Carpe Diem lieve meis, geniet van vandaag, morgen is nog toekomst en voor niemand helder en klaar.
Lieve groet.

Mrs. T. zei

Poe he, wat heftig zeg. Maar wat fijn dat alles goedgekomen is.

klaproos zei

heftig hé.... vergeet je nooit meer, hoeft ook niet,
genieten van elke dag
xxx

Helena zei

Dank je wel Erika en genieten doen we zeker, inmiddels soms ook wel weer een klein beetje vanzelfsprekend...
Dat was het toen inderdaad Unknown.
Carpe Diem leer ik ook van jou Marjolijn xx
Bijna een understatement mrs. T. :-)
Doen we zeker Dien xxx

Mevrouw Williams zei

heftig zeg! Maar mooi geschreven

Patty zei

Woop Woop, op naar een volgende mooie liefdevolle jaar, met de bijhorende ups-en-downs des levens ;-) Van harte gefeliciteerd! XxX

Helena zei

Dank je wel mevrouw Williams.
Zeker weten Patty, dank je wel xx

Gwennie zei

En nu echt in Margriet! Hoe mooi is dat...? Xx

Helena zei

Tja, soms doe je eens gek *knipoog*, best bijzonder hoor... xx