zondag 29 januari 2017

Zo kan het ook...

Eigenlijk weet ik het niet zo goed, waar ik moet beginnen en zo. Terwijl ik wel het gevoel heb dat ik wil schrijven, over eigenlijk alles. Maar ja, soms lukt het, en zo nu en dan ook niet.

Het is een beetje een vreemde tijd, vind ik. Er gebeurt weer veel, op alle fronten. Zaken kruisen en raken elkaar, maar af en toe ook helemaal niet. En toch lijkt de cirkel waarin alles gebeurt niet zo heel groot. Dat maakt het lastig, merk ik. Al kan ik niet echt goed aangeven wat het dan precies is wat het zo lastig maakt. En mogelijk maak ik het daarmee alleen nog maar lastiger. In ieder geval speelt de dood er een rol in. Maar ook gedrag, hoe vreemd dat misschien ook klinkt, of misschien wel helemaal niet. 

'De dood laat zien wat belangrijk is in het leven', hoorde ik van de week Ali B zeggen. En hij heeft een punt, vond ik. Al heb ik ook het vermoeden dat hij die uitspraak niet zelf verzonnen heeft. Ach, doet ook eigenlijk niet ter zake. Voor mij zit er meer dan een kern van waarheid in, zo bleek ook deze week maar weer eens...

De dood geeft je besef van leven. Althans, in mijn beleving. Hoe je het ook went of keert, de dood laat zich in ieder geval niet negeren. Uiteindelijk komen we er allemaal vroeg of laat mee in aanraking. Voor mijn gevoel altijd te vroeg, op het verkeerde moment en bovenal veel te snel. 
De afgelopen tijd word ik op verschillende manieren weer met de dood geconfronteerd; een confrontatie die veel laat zien, en (me) blijft intrigeren, alsof het leven even onder een loep ligt. Ik heb dan ook respect voor mensen die in deze laatste fase van het leven hun kwetsbaarheid (durven te) tonen, hun humor behouden en een liefde ten toon spreiden waar menigeen nog iets van kan leren...

Bij tijd en wijlen schieten de afgelopen dagen ineens tranen in mijn ogen. Denk ik aan naderend afscheid, of iets verder in de tijd. Het er nog uithalen wat er in zit, mooie momenten, herinneringen maken, voor degenen die achterblijven, en nog zoveel meer. Ik lees over leven, na de dood, het leven vieren, glimlach als ik verneem dat ik een klein onderdeeltje was voor het 'bewijs' en stuur mijn wensen richting de sterren, dat andere wensen uitkomen, ongeacht hoeveel tijd nog rest...

Intussen richt ik me -zoals altijd- ook vol overgave op 't leven, met mooie momenten, nieuwe ervaringen, herinneringen maken... en nog zoveel meer. Kijk ik een enkele keer met ver- maar meestal toch vooral met bewondering naar hoe anderen omgaan met dat leven, en alles wat daarbij hoort. Knuffel ik mijn vriendin nog een keertje extra als ze zegt 'dat ze even moet huilen van ontroering, omdat ze zo blij is dat we nu weer lekker lang kunnen wandelen buiten'... zich heel goed realiserend dat ze weer een stukje heeft ingeleverd, maar gewoon heel dapper, zonder morren, plaatsnam in de rolstoel die ik voor haar neerzette...


14 opmerkingen:

Mirjam Kakelbont zei

Het moeilijkst in het leven is afscheid nemen van iemand die je dierbaar is. Je hebt waarschijnlijk het gevoel dat het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt en dat maakt het zwaar.
Probeer te genieten nu het nog kan...
Ik wens je heel veel moed en vertrouwen.

klaproos zei

ahhhhhhh, soms lijkt het leven ook zo oneerlijk hé.
mensen die je lief zijn ontvallen je,..

* twee armen om je heen sla*

xxx

Helena zei

niet boven mijn hoofd Mirjam maar wel bij anderen die me lief zijn. Genieten doen we en ik vertrouw erop dat we dat blijven doen.

Helena zei

Dank je wel lieve Dien xx

Merel zei

Lieve knuffel
Hier in onze familie komt de dood ook dichterbij

Yvette zei

het nooit meer...dat gevoel vind ik zo erg
ik kan alles in een abstrakte denkwijze plaatsen maar op het moment dat mijn man overleed zei ik wacht nog even want...
maar ja
nooit meer
maar zoals ik met de dood van mijn hond in het reine kwam deze week gaf me weer zo veel vertrouwen dat het goed is. Ook de dood van mijn moeder die Alzheimer had, in mei voelt goed...ze heeft ons allemaal tot op het einde nog herkend en kon in vertrouwen los laten

van Rutger Kopland

sterven betekent een nieuw begin

dag lieve Helena

Marjolijn. zei

Mooi geschreven meis, dat is ook moeilijk, maar niet te ontkomen.
Lieve knuffel voor jou.

Helena zei

Dank je wel Merel en ook een hele dikke knuffel voor jullie xx
Mooi Yvette dat je er inmiddels zo naar kijkt en het goed voelt ook :-) xx
Dank je wel Marjolijn en idd, er is helaas geen ontkomen aan, al maakt het dat niet makkelijker xx

Patty zei

Prachtig verwoord wederom lieve Helena. Ik hou van jouw kijk op het leven en de dood. Mooie nieuwe week gewenst, XxX

Helena zei

Jij ook Patty en dank je wel :-) xx

Wanda zei

Pfff, heftig joh. Het lijkt me een ontzettend moeilijke tijd waar je nu door heen gaat. Afscheid nemen, vooral als je weet dat het er aan zit te komen, is inderdaad verschrikkelijk. Aan één kant kun je dat bewust doen en bepaalde gesprekken nog voeren maar tegelijkertijd komt het besef ook harder binnen. Sterkte meid!

Mrs. T. zei

Wat mooi, die twee teksten. DAar spreekt vertrouwen uit.
En tja, de dood, doodeng vind ik het.

Helena zei

Dank je wel Wanda!
Ook ik ben er voorlopig geen vriendjes mee hoor Mrs. T.

Unknown zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.