woensdag 2 november 2016

Dusss

... binnen 1 week...

Gisterenavond startte ik al dit blogje. Gewoon even ontspannen. Met the Alan Parsons Project op mijn oren, schreef ik over hoe ik van mijn werk naar huis kilometers fietste over een wonderschoon dik tapijt van gevallen blad en dat ik er bijna poëtisch van werd, bijna hè...
D
at ik een moment de neiging kreeg af te stappen en te voelen, zo uitnodigend zacht leek het. Zag mezelf weer heel eventjes als klein meisje met rode regenlaarsjes met witte stippen, die de bladeren voor zich uit schopt en zich flink doorstappend een weg baant door het bladerendek. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik werkelijk geen idee meer heb hoe mijn regenlaarsjes eruit zagen...

Ik reed stoer, tegen de wind in verder tussen de meest prachtige rood-bruin-geel-groen-gekleurde bomen en heide die in de brand leek te staan, zo intens was het oranje. Regenspetters in mijn gezicht, die me niet deerden. Het maakte eigenlijk alleen maar dat ik me nog meer verbonden voelde met 'buiten'. 

Ik keek oprecht mijn ogen uit; een prachtige werk-woonverkeerroute, al is deze de langste van de drie. Gisteren had ik er gewoon zin in. En misschien had ik het eenvoudigweg ook wel even nodig. Volgens mij zat er in ieder geval 20 kilometer lang een glimlach om mijn mond; al die paddenstoelen, de meest mooi vliegenzwammen, vuurrood met dikke witte stippen en enorme elfenbanken in de berm. Ontroerd was ik door zelfs een paar hertjes die me parmantig aanstaarden vanuit de verte. Wat een schoonheid en wat een heerlijke manier om het welbekende volle hoofd leeg te maken na een werkdag! Want vol, dat zat het wel een beetje. Althans, vol genoeg, laten we het daar maar op houden.

En zo deed ik gisterenavond dus weer eens een verwoede poging me los te weken van al die negatieve gevoelens die toch nog een beetje de 'zwaan-kleef- aan-neiging hadden. Gevoelens van een soort van falen ook wel, omdat ik me dan toch weer uit de tent had laten lokken, voor mijn gevoel. Maar ja, gaat het zo niet meestal? Wees eerlijk, als je je kiplekker, supersterk en topfit voelt, staat er echt niemand aan je bureau te stampvoeten als een kleuter om toch gelijk te krijgen; ze krijgen de kans niet eens...

Nou ja, gelukkig las ik weer ergens dat negatieve gevoelens vooral positief zijn; 'een richtingaanwijzer in uw leven want ze vertellen u alles over uw behoeften maar ook over uw grenzen.' En tja, wat stelt nou 'falen' eigenlijk voor, buiten het feit dat het eigenlijk altijd te maken heeft met een schuldgevoel, het gevoel te kort te schieten? Falen bestaat helemaal niet, las ik. Je hebt niet gefaald, want falen doe je alleen als je niets leert, en van elke ervaring leer je! Dusss.
Wel nu, ik kan je verzekeren dat ik gisteren weer een hele ervaring rijker was... Bovendien, ken jij één persoon die alles perfect doet en iedereen tevreden houdt? Dat redt zelfs Sinterklaas niet...

En weet je, mislukken kan dus ook niet. Want zolang je niet opgeeft en gewoon volhoud, ben je onderweg naar succes! Hoe mooi is die?

Afijn, na een wat rusteloos nachtje met glazen Citrosan en warme thee op mijn nachtkastje, zit ik nu enigszins lodderig voor me uit te staren naar wat ik gisteren allemaal schreef. Mijn 'richtingaanwijzer', als ik het goed bekijk.

Een positieve affirmatie, ik houd ervan, en weet je, ik laat hem dan ook lekker staan: Ik leer van elke ervaring, omdat ik het leuk vind om veel ervaring op te doen, wetende dat ik niet kan mislukken, omdat succes onvermijdelijk is als ik doe wat bij mij past... 


12 opmerkingen:

Patty zei

Wat is het weer een heerlijk artikel :-) En dan ook nog een citaat van Paulo, mijn dag kan al niet meer stuk! Alhoewel...Ik moet geloof ik ook eens de Citrosan gaan zoeken...ach ja, hoe mooi de herfst ook kan zijn, ik kijk alweer uit naar de lente over vier maanden hihi
Dikke knuffel, XxX

Helena zei

Ik ook wel een beetje hoor Patty, al houd ik ook erg van dit seizoen, maar zijn de 'bijwerkingen' soms wat lastig... Beterschap ookxx

Marjolijn. zei

Ha, ik ben niet de enige met citrosan, gewoon lekker samen snotteren op afstand... :-)
Maar hoe dan ook, lekker zo'n tochtje met rode laarsjes en je hoofd leegmaken, en dan ook nog zo'n mooi blog..!!
Geniet van een mooi dagje meis, hier schijnt het zonnetje nu, bij jou ook hoop ik, na een hele natte start van de dag.

Helena zei

Zeker Marjolijn, weer een lekker wattenhoofd :-). Hier schijnt ook de zon en zag zelfs vanochtend een prachtige regenboog, dus het komt vast helemaal goed xx

klaproos zei

weet je, je weet het allemaal wel hé.
je wordt wel steeds meegezogen.... door anderen.. dat is jouw test..

leren nee zeggen, de mijne:-) en ik ben aardig op weg hoor:-)

dus als ik het kan.. kun jij het ook :-)

xxx

Helena zei

Ben ik ook van overtuigd Dien én ook dat ook ik aardig op weg ben alleen kom ik zo af en toe zo'n verdraaide scherpe bocht tegen...meestal als ik even niet goed op zit te letten 😉

Mevrouw Williams zei

Mooi geschreven! Ik ben ook dol op de herfst, al die prachtige kleuren! Knap lekker op!

Helena zei

Dank je wel, mevrouw Williams, doe ik!

Merel zei

De herfst is een mooi seizoen alle seizoenen trouwens
We zijn dinsdag nog in het bos gaan wandelen en ik liep met opzet zo veel mogelijk tussen de bladeren een heerlijk grvoel is dat ... brengt het positieve heel dicht bij mij

Helena zei

Ik herken het Merel 😊

Mirjam Kakelbont zei

Ik las net op internet: als een kind leert lopen en steeds valt, denkt het bij de vijftigste keer niet: dat is niets voor mij.
Sommige mensen geven wel heel snel op. Je wordt denk ik pas een echte doordouwer als veel dingen in je leven tegenzitten.
Fijn weekend en lieve groet.

Helena zei

Vallen, opstaan en weer doorgaan... klinkt net als het echte leven Mirjam :-)
Fijn weekend gewenst ook!