iets met #maan en #mogelijk...

'Het is toch te gek Heleen. We kunnen wel naar de maan, maar voor dit -terwijl ze naar haar hoofd wijst- is er geen oplossing...'. 

Ik hoor een strijdbaarheid in haar stem, die ik al een tijde niet meer gehoord heb; mijn vriendin, met Alzheimer. Het was dan ook weer een bijzondere zaterdag, die 20ste augustus. En toch word ik er ook iedere weer door getroffen. Het verdriet, dat haar zo intens lijkt te overvallen, soms...

We hadden een heerlijk ochtendje. Eerst aan de koffie, met een koekje. En na een tut-kwartiertje in de badkamer, met even wat ‘noodzakelijk gepoets’, begon onze wandeling. Bijna een uur, op ons gemakje. We genoten van alles wat we zagen; mooie luchten en 'onze boomstronk', zoals ze lachend riep, waar ze iedere keer de meest geweldige creaties in ziet.

En toen ineens was het er. Zag ik het gebeuren toen we weer het huis binnenstapten. Een strakke blik naar een andere bewoner, in zijn looprolstoel op weg naar zijn kamer; de omslag in haar stemming, in haar houding. Alsof er een loodzware, donkere deken over haar heen viel.

Ze sloft langzaam richting haar eigen kamer. In het keukentje blijft ze een beetje doelloos staan. Een fluisterend 'ja graag' volgt op mijn vraag of ze zin heeft in een glas van 'mijn' ranja... terwijl ik haar met zachte hand naar haar lekkere stoel leid. Als ik me even later omdraai met de glazen limonade in mijn handen, zie ik dat ze huilt; grote, dikke tranen. Ik parkeer de limonade even op de salontafel en schuif mijn eigen stoel een stukje dichter bij die van haar. Leg zacht haar handen in de mijne en vraag of ze kan aangeven wat er nu gebeurt. Snikkend begint ze te vertellen; een verhaal waarvan je achteraf denkt, had ik het maar opgenomen, dan konden anderen het ook uit haar mond horen.

Wonderlijk helder spreekt ze uit hoe bang ze soms is, hoe onveilig dat voelt. Het besef de regie te verliezen en vaak de wereld om haar niet (meer) te snappen.
Ik beweeg mee en spiegel wat ze zegt, op dezelfde toon. Ik hoor 'oud zeer'; haar beleving 'er te moeten zijn voor iedereen’. Vooral wanneer er veel vreemde mensen zijn, zoals de afgelopen week, als er een bewoner wegvalt. Het gevoel niet begrepen worden, als ze -in haar perceptie- een zoveelste poging doet te toetsen of haar werkelijkheid klopt met de realiteit, maar geen gehoor vindt. Tja, en leg haar dat maar eens uit, als ze in de war is, als zorgzuster, die weinig tijd heeft, om welke reden dan ook…

Ik ben in elk geval blij dat ik er voor haar kan zijn. Haar wereld kan binnengaan, het gesprek met haar aanga en luister, zonder te oordelen. Door erkenning te geven, zie ik dat ze opfleurt en voel ik aan haar handen dat ze ontspant. Somberte maakt plaats voor een vrolijk lach als ik een compliment maak, dat ze het fantastisch doet, en herinneringen ophaal met 'weet je nog 'oudje'.

En zo vervliegt de tijd, waarin ze me ook nog even krachtig laat weten dat ze vindt dat ze veel te jong is om 'niets te doen'. 'Misschien kunnen we samen wel iets verzinnen, want dat lukt me echt niet meer alleen Heleen...'.  En dan ineens hoor en zie ik ook weer haar vechtlust, die ik zo goed van haar ken, als ze zegt: 'Maar ja, ik heb nou eenmaal die extra handicap, dat ik niet zoveel meer kan, maar daar ga ik echt nog niet naar leven hoor, wat er is nog van alles mogelijk, toch...?'

Even later knutselen we aan een prachtige verjaardagskaart voor haar broer en glimlacht ze van oor tot oor als ze haar naam onder de kaart zet, met een klein beetje hulp van mijn hand…

Tja, dan kan ik in ieder geval niet anders dan haar met een dikke zoen helemaal gelijk geven!