woensdag 20 januari 2016

Gelukkig scheen de zon...

Woensdag. Sinds een aantal jaren mijn vaste vrije dag. Ooit 'gekregen' toen ik een opdracht van 32 uur per week aannam in plaats van de eeuwig 40-urige werkweek. Daarna ook nooit meer anders gewild overigens. Iets wat ik me in een ver verleden nooit had kunnen bedenken. Toen vroeg ik me regelmatig hardop af wat er nu lekker is aan een vrije dag midden in de week? Tja, inmiddels ik wel beter!

Heerlijk, zo'n break in de week. En vandaag ben ik voor de verandering weer eens een dagje thuis. Morgen is namelijk mijn vriendin jarig; geen betere dag om dan naar haar toe te gaan, dacht ik zo. Ze is intussen ook verhuisd. Sinds een kleine maand woont ze in een kleinschalige zorginstelling. Het is dan nu ook net iets gemakkelijker om eens een dag te wisselen; er is nu altijd iemand als ze die nodig heeft.

Zaterdag zijn mijn Lief en ik ook nog geweest. Toen we de gemeenschappelijke huiskamer binnenliepen, zat ze aan de lange tafel, met haar gezicht naar ons toe. Ze
staarde stil voor zich uit en zag ons niet. Het leek zelfs een beetje alsof ze er niet echt was. Pas toen ik echt naast haar stoel stond en hallo zei, keek ze me verrast blij aan en begon snikkend te huilen. '
Maar er zitten ook
 tranen van blijdschap bij hoor Heleen', zei ze, terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legde. 'Ik alleen ben zó blij dat je er bent'. Ik antwoordde dat ik daar ook blij om was en stevig gearmd liepen we richting mijn Lief die op de gang stond te wachten. Pas toen we richting lift liepen om naar haar kamer te gaan, had ze hem in de gaten en brak er spontaan een grote glimlach door op haar gezicht...

Op de gang kwamen we een van de zusters tegen. Ze vroeg aan mijn vriendin hoe het ging. 'Want', zo zei ze, 'je was nogal moe hè en ik heb je lekker de hele ochtend in de relaxstoel laten liggen onder een dekentje'. Ach, ik heb maar niets gezegd. Dacht alleen wel: Wat jammer. Misschien was juist even wandelen in de buitenlucht ook wel lekker geweest...

Je nieuwe thuishuis; mooier kan je eigenlijk niet wonen. Een eigen appartement, woon-/slaapkamer, eigen badkamer en ook de verzorgers zijn lieverds, daar is helemaal niets mis mee. Maar ja, wat heb je aan mooiigheid als je je niet thuis voelt. Het gevoel hebt dat je letterlijk 'inslaapt' omdat de gemiddelde leeftijd behoorlijk boven de jouwe ligt en de andere elf bewoners het wel prima vinden de hele dag te niksen...
En zo wissel je van 'het naar je zin hebben' (als er wel wordt gezongen of je mee mag boodschappen doen) naar 'ik wil hier echt niet blijven, als er niets veranderd. Kunnen ze nu echt niet wat meer met me doen?' 

  
Ondertussen weten we gelukkig dat er wordt meegedacht en gezocht wordt naar een oplossing. Maar, misschien nog wel belangrijker, dat afleiding dé manier is om haar uit een wat sombere stemming te halen. Hoe leuk was het dan ook weer om in de auto met haar stappen, stukje te gaan rijden en ergens gezellig iets lekkers te eten te drinken.

Tja, en op zo'n dag vraag ik me wel eens af hoe lang ik haar nog mee naar buiten neem, via de deur met toe- en uitgangscode. Hoe lang we nog de dingen kunnen blijven doen die ze leuk vindt. Ben ik een optimistische idealist? Of eerder toch meer een realist, die optimistisch is? Wie zal het zeggen.

Gelukkig scheen de zon, zaterdag. En dat hoop ik ook voor morgen. Dat morgen, 21 januari 2016, speciaal voor mijn vriendin de zon schijnt, als ze 61 jaar wordt...

12 opmerkingen:

patty zei

prachtig weer verwoord over een zo te lezen lief mens, door een lief mens!

klaproos zei

jemig ... zo jong nog...
dat is je ergste nachtmerrie...

ben blij dat jij er voor haar kunt zijn,

xxx

Marjolijn. zei

Mooi geschreven meis.
Jammer dat je jouw vriendin langzaam in een coconnetje ziet verdwijnen.
Hopelijk kun je haar nog lang meenemen voor een toertje als het zonnetje schijnt en anders ook.
Voor haar en jou een van harte proficiat, dat het een mooie dag mag worden, ondanks alles.

Helena zei

Lief is ze zeker Patty :-)
Ik ook Dien xxx
Dank je wel Marjolijn en we maken het een mooie dag :-)

Merel zei

Hier scheen de zon vandaag en als ze daar bij jou niet scheen weet ik heel zeker dat jij vandaag en al die andere dagen steeds weer het zonnetje voor je vriendin zult zijn en ik hoop zo dat je vriendin ook nog heel lang mag beseffen dat jij haat zonnetje zijt

Mirjam Kakelbont zei

Zorg kun je kopen maar zorgzaamheid niet. Zo te lezen krijgt jouw vriendin het laatste en dat doet me plezier. Wel heel erg, zo jong...
Hier was het gisteren een troosteloze dag. Ik hoop dat je vriendin toch een fijne verjaardag heeft gehad. Nog gefeliciteerd!
Lieve groet

Mrs. T. zei

Ik heb denk ik gemist wat er met je vriendin aan de hand is. Hopelijk vindt ze haar draai daar of komt er een andere oplossing.

Helena zei

Het was heel erg mistig maar gelukkig scheen 's middags ook nog even letterlijk de zon Merel :-)
Zeker jong Mirjam en het was een hele mooi dag, dank je wel!
Ik schrijf er ook niet zo heel vaak over Mrs.T. maar ze heeft Alzheimer en woont sinds 8 december in een verzorgingshuis, waar ze gelukkig steeds beter haar draai begint te vinden.

Wanda zei

Wat lijkt me dat ontzettend moeilijk, je vriendin zo te zien afglijden naar een onbereikbare wereld.

Gwennie zei

Ik werk 'gewoon' 36 uur, maar wel verspreid over 4 dagen! En dus is mijn maandag een mooie verlenging van het weekend. Ook fijn!! :-)

Gwennie zei

En jouw vriendin... zo... :-(

Helena zei

Is zeker ook fijn Joolzz :-) en hoe verdrietig ook inderaad, gelukkig maak ik ook heel veel mooie momenten mee met mijn vriendin :-)