zaterdag 13 december 2014

Zo gaat dat...

Jarenlang was hij mijn maatje... 
Goh, ik zou er bijna een liedje over kunnen schrijven als je het zo leest.

Ik was een jaar of twaalf, denk ik, toen hij voor het eerst in mijn leven kwam. Mijn moeder had er hard voor gewerkt en gespaard, dat weet ik zeker. Zo goedkoop waren ze niet in die tijd.

We hadden al een poosje joekelilleles, mijn zus en ik. Alleen vond ik het wel tijd voor het 'echte, grote werk'. Dat is dan toch ook weliswaar een voordeel van uit een muzikale familie komen, er is altijd wel een nicht of neef in de buurt die je les wil geven. Ik ben mijn nicht dan ook nog altijd dankbaar.

Ik heb wat met hem afgesleept, lopend, op de fiets; stevig ingepakt, hangend op mijn rug. Later kreeg hij het iets comfortabeler, liggend op de achterbank van mijn auto; hij ging overal mee naar toe. 
Menig moment heeft hij mij er doorheen gesleept, kon ik me op hem uitleven, werd de ene keer gestreeld, de andere keer iets harder (aan)geslagen. Hij stond voortdurend voor me klaar en ik had hem altijd voor het grijpen. 
Vele breuken en krassen heeft hij overleefd, als ik hem zo nodig weer eens mee moest nemen op een zeiltripje of een kinderkamp ergens in de bossen van Amerongen. Maar altijd weer werd hij opgelapt en opgepoetst. 

En dan ineens, gepokt en gemazeld door 'het leven', kwamen dan toch de eerste, echte grote scheuren. Verloor hij zijn klank en glans en stond in een hoek stof te happen. Heel soms werd er nog wel eens gekeken of hij nog 'bij stem was'. Maar al redelijk snel was het geluid niet meer om aan te horen en na de zoveelste lijmpoging kwam dan toch echt het definitieve afscheid van mijn allereerste gitaar; grijsgespeeld tot aan de laatste snaar... wat heb ik van hem genoten!

Geloof overigens ook dat een 'verhuizing', 'kleiner huis', 'minder ruimte' en zo, daar iets van een rol in hebben gespeeld.

Ach ja, soms gaat dat zo en verdwijnen er dingen en soms ook mensen uit je leven, zo ook uit het mijne. 
En heel soms, dan heb je zo'n moment dat je ze even kunt missen, die dingen, en misschien ook wel die mensen. Ik ook hoor, want hé, ik ben echt niet veel anders dan jullie. Ben echter wel uniek, en daar ben ik inmiddels trots op! 

En weet je, dat zijn we gelukkig allemaal, een ieder met een eigen verhaal…



11 opmerkingen:

yvette zei

wat beschrijf je dat mooi meis!
soms ontmoet je iemand maar voor een moment in je leven maar dat is al belangrijk
en je gitaar...
jij was dus een van die populaire meisjes die feestjes opluisterden met je spel......

love you en alle commentaren die je altijd bij me achterlaat!

Marjolijn. zei

Mooi verhaal meis.
Ja, soms heb je dat.
En nu nooit meer spelen of mag er voor de komende jaren nog een nieuwe komen?
Want lekker spelen kan toch altijd....!!
Fijn weekend, geniet volop...!!

Patty zei

Prachtig verwoord weer. Fijn (rest van) weekend! Knuf

Introverte Mama zei

Dat is echt zo'n mooi decemberblogje!

De Groengazette zei

Wat is dit mooie geschreven. Zeker die laatste zin :)

Helena zei

Nou dat viel wel mee hoor Yvette :-)
Heel af en toe nog Marjolijn, en zeker op zoek naar een nieuwe!
Dank je wel Patty, jij ook en knuffel terug.
Dank je wel Introverte mama.
Dank je wel Céline en leuk dat je meeleest!

Mrs. T. zei

Hier sinds een dik jaar een piano in huis. Dat is natuurlijk dan wel geen instrument dat je overal mee naar toe kunt slepen, maar we hebben er een boel plezier van. En dat is toch ook vooral de bedoeling van muziek nietwaar?

Mooie herinneringen heb je aan jouw eerste gitaar.

merel zei

ieder van ons is uniek op zijn manier en draagt herinneringen mooi ... mooi geschreven

Helena zei

Wij ook Mrs. T., zou hem niet meer willen missen!
Dank je wel Merel :-)

Wanda zei

Toch een beetje het gevoel of je je eerste liefde hebt verloren...

klaproos zei

prachtig, hoe dingen en mensen komen en ook weer gaan, als ze geaan hebben wat ze deden, het is het loslaten wat pijn doet....
en ja, wat kun je soms dingen missen hé.

maar ze waren goed.....

xxx