Huize HenS

Wat is het er toch mooi...Vlieland; een eiland vol cadeautjes. Oer Hollandse blauwe wolkenluchten, glinterend wad met de grutto's. Het zacht klotsende water tegen de dijk. Wuivend helmgras en het fluitenkruid in de duinen. 

Het voelde ook dit keer weer als thuiskomen. De eerste boot vanuit Harlingen, om 1,5 uur later de boot af te lopen, diep adem te halen en de zilte zeelucht op mijn huid en in mijn longen voelen. De zeemeeuwen die me welkom heten met hun gekrijs, althans, in mijn beleving. Ik houd ervan, en mijn lief misschien nog wel meer.

Maar wat is dat dan hè, waar ik ook nu weer door geraakt werd op het moment dat ik voet aan wal zette. Of misschien gebeurde het al wel eerder. Dat gevoel letterlijk en figuurlijk losgekoppeld te worden op het moment dat de boot het vaste land verlaat. De wind om je hoofd, die met al je zorgen aan de haal gaat waardoor je de spanningen als vanzelf voelt wegebben...

En ik bedacht me net dat het me eigenlijk niet zo goed lukt de juiste woorden aan dit gevoel te geven, tot ik dit gedicht tegenkwam; dit zegt alles!

En de foto's zijn uiteraard wel van mijn hand... dat dan weer wel *knipoog*.
En we hebben ook nog even, gaan dus nog meer cadeautjes uitpakken...