De stille getuige
De boom aan de rails
Omringd door prikkeldraad
Torende boven het wachtershuisje
Geworteld in grond van ellende
De boom hoorde de doffe knallen
Rook de mist van angst
Zag een uitzichtloze weg
Wanhoopte een eindeloze strijd
Troostend het kind met verdriet
Omarmend de vrouw in wanhoop
Bemoedigend de man zonder uitzicht
Beschermend hen zonder schuilplaats
Bladeren fluisteren de herinnering
Takken vertellen het verhaal
De bast verzacht de pijn
De wortels vangen de tranen
De boom vertelt het verhaal van toen
Het staat gekerfd en wordt nooit vergeten
De 18-jarige Nienke Woltmeijer zelf zegt over haar gedicht: "De oude bomen bij Westerbork of in de tuin van het Anne Frank huis zijn de tastbare herinneringen van toen. Als ik die bomen zie, dan sta ik erbij stil dat zij alles gezien hebben waarover wij (jongeren) wel gehoord hebben, maar wat wij niet hebben meegemaakt..."
ik ben er stil van helena,
BeantwoordenVerwijderenmooi gedicht,
xxx
Mooi, helemaal goed voor vandaag, om stil van te zijn.
BeantwoordenVerwijderenDat was ik ook even Dien, want ik herkende haar gevoel gelijk...
BeantwoordenVerwijderenVond ik ook Marjolijn xx
Prachtig inderdaad!
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor het delen. Knuf.
Graag gedaan Patty! xx
BeantwoordenVerwijderenik word er stil van, prachtig geschreven en dat door een 18-jarige
BeantwoordenVerwijderenVond ik ook Merel en heel herkenbaar als je in Westerbork bent geweest.
BeantwoordenVerwijderenEcht een kippevel gedicht
BeantwoordenVerwijderen